บทที่ 249

ใบหน้าคมคายโน้มลงมากดจูบที่ข้างแก้มเนียน “งีบซักหน่อยเถอะ เดี๋ยวอีกซักพักหมอกับพยาบาลจะเข้ามาตรวจเช็คอาการแล้วเปลี่ยนเสื้อให้” แคโรพึมพำเสียงเบา “พี่รองค่ะ” “ฟังฉัน” เขาเอ็ด แต่ฉันเลิกที่เมินเฉยพร้อมเอ่ยเรียกชื่อเขาต่อ “แซคคารี่...” “อย่าทำแบบ...” ร่างสูงเอ่ยพลันชะงักไป เสียงทุ้มนั่นมีทีท่าว่าจะเอ่ยเตือนฉันในคราแรก ทว่าดูเหมือนอีกฝ่ายคงจะนึกขึ้นได้ว่าความสัมพันธ์ของเราเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนแล้ว จึงทำได้เพียงกล้ำกลืนคำต่อว่าพวกนั้นลงไป และเปลี่ยนเป็นปลอบประโลมแทน “เป็นเด็กดี แล้วฟังฉันนะ” ร่างเล็กหลับตาลงทันที และอาจจะเพราะเหนื่อยจากอาการบาดเจ็บที่เกิดขึ้น ทำให้ฉันหลับไปในอ้อมกอดของเขาในเวลาต่อมา ลมหายใจอุ่น ๆ ของร่างสูงที่เป่ารดรินทำให้รู้สึกดี แซคคารี่ยังคงกอดฉันอยู่แบบนั้นไม่ไปไหน จนกระทั่งได้ยินเสียงบางอย่างที่ขึ้นจากด้านนอก “คุณชิค” เสียงนั่นเรียกเขา แขนแกร่งค่อย ๆ คลายร่างของฉันออกอย่างนุ่มนวล ก่อนจะเดินออกไป แคโรยังไม่ได้หลับสนิท และสามารถได้ยินเสียงเรียกนั้น ทว่าไม่ได้เปิดเปลือกตาขึ้นมอง นัยน์ตาคู่สวยยังคงหลับพริ้ม แต่หูกลับรับฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นภายนอก “ผลตรวจซ