บทที่ 235

“ชัค นายคิดว่านี่เป็นเรื่องบังเอิญหรือเปล่า?” ฉันถาม ผู้ช่วยของฉันตอบด้วยความสับสน “ท่านประธานชอว์ คุณหมายความว่าไง?” “นี่มันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอน” ฉันตอบ โลกนี้ไม่ได้มีเรื่องบังเอิญมากมายขนาดนั้น มันเป็นไปได้ทั้งหมด สองชั่วโมงต่อมา พ่อบ้านถูกเข็นออกจากห้องผ่าตัด แม้ว่าเขาจะรอดชีวิต แต่เขาก็ยังไม่ได้สติ แพทย์พยายามจัดการอธิบายกับครอบครัวให้เข้าใจกับร่างกายตอนนี้ของเขาเนื่องจากมีโอกาสสูงที่เขาจะอยู่ในอาการโคม่า หัวใจของฉันรู้สึกราวกับว่ามันอยู่ภายใต้ภูเขาแห่งความกดดัน ฉันจากไปอย่างอ่อนแรงพร้อมกับผู้ช่วยของฉัน ที่ประตูโรงพยาบาลฉันเห็นรถคันหรูจอดอยู่ข้าง ๆ ฉัน ฉันจำรถคันนั้นได้ อันที่จริง มันคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด ตลอดสามปีที่ฉันแต่งงานกับดิกสัน เขามักจะขับรถมายบัคมา ฉันจำป้ายทะเบียนได้ ฉันกระพริบตา “นายไปก่อนก็ได้” ฉันบอกกับผู้ช่วยของฉัน ผู้ช่วยของฉันพยักหน้าและยื่นร่มให้ฉัน หลังจากที่เขาจากไป ฉันเดินไปที่รถมายบัคอย่างลังเล เมื่อฉันเข้าไปใกล้ หน้าต่างก็ค่อย ๆ ลดลง ใบหน้าอันหล่อเหลาก็ปรากฏขึ้น ฉันหยุดชะงักในตอนนี้และไม่ต้องการเข้าใกล้อีกต่อไป ดิกสันหันศีรษะเล็กน้อยและถามฉั