บทที่ 224

แซคคารี่พูดว่า “เราไม่จำเป็นต้องทำตัวเหมือนคนแปลกหน้า” ทั้ง ๆ ที่เขานั่นแหละ ที่เป็นคนผลักไสไล่ส่งฉันออกมาเอง หญิงสาวเมินเฉยต่อคำพูดนั้นก่อนจะขับรถออกมาจากโรงพยาบาลทันที โจชัวร์ยืนอึ้งกับการกระทำของฉัน และเมื่อขับออกมาได้ไม่ไกลมาก โจชัวร์ก็ส่งข้อความมา [โจชัวร์: พระเจ้า ให้ตายสิ เธอเป็นคนแรกที่เมินพี่รองแบบนั้นรู้ไหม! พระเจ้า แล้วพี่รองก็ไม่ยักจะโกรธเธอด้วย!] [แคโรไลน์: ฉันกำลังยุ่งจริง ๆ ] [โจชัวร์: พี่รองต้องปฏิเสธเธอแน่เลย เธอถึงโกรธแล้วเมินเขาแบบนี้ เธอคิดว่าจะหลอกฉันได้เหรอ?] [แคโรไลน์: ...] มือเรียวกดปิดโปรแกรมแชทโดยไม่ตอบอะไรกลับ พลันเร่งกลับคอนโดด้วยอารมณ์หงุดหงิด ฉันรู้สึกแย่เมื่อกลับมาถึงบ้าน ดังนั้นจึงตัดสินใจขับรถออกไปนั่งเล่นริมแม่น้ำซักที ฉันนั่งนับลมอยู่ตรงนั้นทั้งวันจนท้องฟ้าแปรเปลี่ยนเป็นสีเข้ม บรรยากาศริมแม่น้ำในตอนกลางคืนช่างน่าดึงดูด แคโรตัดสินใจนั่งฟังเพลงที่เปิดเล่นผ่านหูฟังไร้สายต่อไปเรื่อย ๆ จนหมดลิสท์เพลง แต่ไม่นานกลับมีเสียง ๆ หนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ “เธอกำลังซ่อนตัวจากฉันเหรอ?” หลายวันก่อน เขาคือคนที่จ้างนักบำบัดมาเพื่อสะกดจิตลบความทรงจำของ