บทที่ 223

ฉันถามหมออย่างกังวล “มันจะส่งผลต่อร่างกายเธอนานแค่ไหน?” “อย่างมากก็ เดือนกว่า ๆ” แอนดรูที่ได้ยินแบบนั้นก็ตัวสั่นเทิ้มทันที ชายหนุ่มไม่มีความกล้าแม้กระทั่งเปิดประตูห้องพักของเอเลนเข้าไป แคโรเปิดประตูเข้าไปก่อนจะเห็นเอเลเนอร์หันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย “แอนดรูยังอยู่ข้างนอกนะ” ฉันย้ำกับเธอ “อืม ปล่อยเขาไป” ขาเรียวก้าวเข้าไปนั่งข้างคนป่วยพลันเอ่ย “เขาอยากให้เธอยกโทษให้” เอเลนตอบแบบเดิม “ไม่มีทาง” เธอยังคงยืนยันคำเดิม มันไม่มีช่องให้แอนดรูแทรกตัวเข้าไปในใจนั้นได้เลย แต่เมื่อสามวันเกิดเธอก็ยังพูดอยู่เลยว่ายังรักแอนดรูอยู่ “เพราะอะไรเหรอ?” “คุณชอว์ ฉันรักเขาก็จริง แต่ในชีวิตนี้แค่รักมันไม่เพียงพอสำหรับคำว่าคู่ชีวิตหรอกนะ มันยังมีทั้งศักดิ์ศรี ทัศนคติ ขอบเขตและการเคารพรักในตัวเอง ศักดิ์ศรีและทัศนคติบอกฉันว่าไม่ควรยกโทษให้คนอย่างเขา” เธอพูดพลางหันมามองฉัน “ฉันไม่เหมือนกับเธอ ฉันไม่สามารถยอมรับความปัจจุบันแล้วลืมความเจ็บปวดในอดีตได้ คุณชอว์ ถ้าเราอยากย้อนกลับไปแก้ไขมัน ทั้ง ๆ ที่เจ็บขนาดนั้น งั้นก็แปลว่าความเจ็บปวดกว่าเราจะผ่านมันมาได้นั้นก็ต่างกับเรื่องล้อเล่นใช่ไหม?”