บทที่ 214

แซคคารี่อึ้งกับชั้นเชิงของฉัน ร่างสูงไม่ได้สะบัดมือออก แต่ถามออกมาเพียงประโยคเดียว “ลืมไปแล้วใช่ไหม ว่าเมื่อวานฉันบอกว่าอะไร?” “ฉันจำได้” ตอบเสียงเบา อีกฝ่ายทำตัวเหินห่าง ทำให้ฉันอดคิดไม่ได้ว่าเขาคงเสียดายที่ประกันตัวฉันออกมา “พี่รอง ฉันรู้ว่าพี่หมายถึงอะไร แล้วฉันก็รู้ด้วยว่าตัวเองไม่มีค่าพอที่จะชอบ——“ “ขอถามเลยนะ ถ้าดิกสันยังมีชีวิตอยู่ เธอจะยังพูดแบบนี้ไหม?” เสียงเข้มเอ่ยขัดทันที เขาแค่สมมติใช่ไหม? ‘ถ้าดิกสันยังมีชีวิตอยู่งั้นเหรอ?’ แต่ใครมันจะบ้าเอาเรื่องแบบนี้มาพูดกัน?! แคโรนิ่งอย่างหาคำตอบไม่ได้ แต่สุดท้ายก็ต้องเลือกตอบกลับไปซักอย่าง “ฉันยังจะพูดแบบเดิม” ฉันย้ำ ตอนนี้ผู้ชายที่ฉันชอบคือแซคคารี่ ส่วนดิกสันนั้นเป็นเพียงอดีตที่จบไปแล้ว แซคคารี่เหยียดยิ้ม ฉันไม่เคยเห็นเขายิ้มแบบนั้นมาก่อนเลย มันทำให้ฉันประหลาดใจ และพอเห็นแบบนั้นความรู้สึกกลับว่างเปล่าแปลก มือเรียวพยายามลูบมือหนาของอีกฝ่ายเบา ๆ “เบล ฉันรู้ว่าเธอกำลังเคว้งคว้าง แต่ว่าขอโทษนะ ฉันรับความรู้สึกนั้นของเธอไว้ไม่ได้” “แซคคารี่ ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณถึงทำดีกับ...” ยังไม่ทันพูดจบอีกฝ่ายก็พูดขัดอย่างเชือดเฉือน