บทที่ 211

“เรื่องแค่นี้ทำไมไม่ไปขอให้พ่อนายช่วยเองล่ะ?” แคโรกัดฟัน “ทำไมนายต้องมาวุ่นวายกับฉันด้วย? ที่ฉันพยายามโทรหาแซคคารี่ ก็เพราะว่าเลขาของฉันไม่ว่าง และฉันก็ไม่ได้รู้จักใครในเมืองถง ถ้าไม่ใช่แซคคารี่แล้วจะให้ฉันหวังพึ่งใคร?” ทว่าก่อนที่ฌอนจะได้โต้เถียงกลับ เสียงจากปลายสายที่รอคอยก็ดังขึ้น พลันเสียงของแซคคารี่ก็ดังลอดออกมา “มีอะไร?” “พี่รอง ตอนนี้ฉันติดอยู่ที่สถานีตำรวจ” อีกฝ่ายเงียบไป “คุณช่วยพาตัวฉันออกไปได้ไหม?” ทว่าปลายสายกลับวางหูลงทันที ฌอนยิ้มเหยียดก่อนจะเอ่ยเย๊าะเย้ย “ไงล่ะ เขาพึ่งเมินคุณไปเนี่ย!” มือเรียวทิ้งโทรศัพท์ไปอีกทาง “แซคคารี่จะมา” ฉันโต้กลับ “เพราะถ้าเขาไม่มาเขาจะต้องปฏิเสธไปแล้ว” ฌอนถอนหายใจเบื่อหน่ายกับความคิดของฉัน “เรามารอดูกันดีกว่า” นาธานเอ่ยพลางยิ้ม “ถ้าแซคคารี่ไม่มา เดี๋ยวฉันโทรหาเลขาของให้” นาธานมองไปยังยารา ที่กำลังนั่งทำการบ้านไปพร้อมกินขนมไปข้าง ๆ นายตำรวจท่านหนึ่งอย่างหมดหวัง “ไม่มีทางหลบหนีไปได้เลยสินะ” พูดพร้อมกลืนน้ำลายดังอึก แคโรเบนสายตาไปนั่งหญิงสาวด้านข้างบ้าง เมื่อก่อนฉันมองว่ายาราเองก็ดูเหมือนเด็กสาวใสซื่อธรรมดาคนหนึ่ง แต่นั้นเป็นเพีย