บทที่ 198

ฝนตกหนักมาก และอาจได้ยินเสียงดังขณะฝนตกกระทบถนนบลูสโตน ความมืดในระยะไกลกำลังจะกลืนกินฉัน บ้านของครอบครัวชิคมืดอย่างน่ากลัว มีเพียงโคมไฟที่แขวนอยู่ตามทางเดินเท่านั้นที่เปล่งแสงสลัว ตัวฉันสั่น ฉันอดไม่ได้ที่จะเข้าใกล้แซคคารี่ ชายคนนั้นหรี่ตาและถามว่า “เป็นอะไร?” “พี่สามบอกว่าทุกครั้งที่นายกลับมาที่บ้านของตระกูลชิค... ” ก่อนที่ฉันจะพูดจบ แซคคารี่ก็ขัดจังหวะฉันเบา ๆ “โจชัวร์โกหกคุณ เขาดูว่างเกินไป” เมื่อได้ยินแบบนั้น ฉันก็โกรธด้วยความอับอาย แซคคารี่ยกมือขึ้นแตะผมของฉัน แบบเดียวกับที่โจชัวร์เคยทำ ซึ่งได้เป็นการทำทรงให้คล้ายกับทรงผมของนาจาเพราะมีจุกสองข้าง เขาลูบผมราวกับปลอบใจฉัน ฉันตกใจมาก พูดว่า “จู่ ๆ ทำไมนายก็กลายเป็นคนอ่อนโยน” แซคคารี่เลิกคิ้ว “ฮะ?” “ฉันไม่แปลกใจเลยถ้าโจชัวร์สัมผัสลูบผมฉันแบบนี้ แต่ก็แปลกที่นายสัมผัสฉันแบบนี้! แซคคารี่ ฉันรู้สึกว่านายอ่อนโยนกว่าเมื่อก่อนมากหลังจากไม่ได้เจอนายมาสองสามเดือน!” แซคคารี่ดึงมือของเขาออกและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “เธอกำลังทำตัวไม่สุภาพ” ฉันสับสน “ฉันไม่สุภาพยังไง?!” ฉันเพิ่งเรียกเขาด้วยชื่อของเขา แซคคารี่ปัดมือออกจากผมฉันและเดินจากไป ฉ