บทที่ 196

ลมเย็นอ่อน ๆ ในตอนกลางคืนพัดเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดกว้างในห้อง เมื่อรวมกับอพาร์ทเมนต์ขนาดใหญ่แล้ว มันเพิ่มความรู้สึกว่างเปล่าและเงียบเหงา ในตอนนั้นสายโทรศัพท์ดังขึ้นมาพอดีเสียงอันเยือกเย็นของแซคคารี่ดังเข้ามาในโทรศัพท์ขณะที่เขาพูดว่า “สวัสดียามเช้าครับ” ข้างนอกหน้าต่างฉันเห็นแสงที่สว่างของเมืองในตอนเช้า ฉันวางนิ้วยาวลงบนกระจกหน้าต่างและจ้องมองไปที่รถยนต์จำนวนมากบนท้องถนนชั้นล่างด้วยความเงียบ “แซคคารี่ ฉันอยากเจอนาย” ฉันพูดอย่างตั้งใจ เขายังคงเงียบและฉันพูดย้ำอีกครั้ง “แซคคารี่ ฉันบอกว่าฉันอยากเจอนายจริง ๆ ” เขาตอบอย่างใจเย็น “เอาล่ะ ผมจะให้โจชัวร์ไปรับคุณ” ในที่สุดเขาก็ยอมจำนน หลังจากวางสาย โจชัวร์ก็โทรหาฉันกลับมาทันที เขาเผลอพูดออกมาอย่างมีความสุข “พี่ที่มีค่าของผม ขอให้ผมไปรับคุณและพาคุณไปที่บ้านของเขา” ฉันถามอย่างใจจดใจจ่อ “เราจะไปบ้านของชิคกันใช่ไหม?” “ตามที่พี่บอกให้มาแบบนี้มันต้องเป็นบ้านของชิคอย่างแน่นอน” โจชัวร์ตอบ ความไม่สบายใจพุ่งเข้ามาในใจ “นายไม่ได้บอกแซคคารี่ว่าให้เขาออกจากบ้านของชิคเพื่อมาเจอกันเหรอ?” “สิ่งนี้แตกต่างจากที่ผมคาดการณ์ไว้เล็กน้อยเหมือนกัน แต่ก็ไม่ส