บทที่ 185

ในตอนนั้น เฮนรี่ก็โทรเข้ามา ฉันกดรับสายอย่างหงุดหงิด ทว่าน้ำเสียงของเขาดูกลับกังวล "แคโร ดิกสันเพิ่งโทรหาฉัน" "เขาว่ายังไงบ้าง" ฉันถามพลางถอนหายใจออกมา. "เขาเป็นกังวลและดูหมดหนทาง เหมือนที่ฉันเคยเป็น... ฉันไม่เคยบอกว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างฉันกับพี่สะใภ้ของเธอแคโร เรื่องราวของเรามันไม่ได้เรียบง่ายเหมือนที่เธอคิดหรอกนะ มันยากที่ผู้ชายคนนึงจะแสดงความเจ็บปวดออกมา แต่หากได้แสดงออกมาแล้ว มันจะกลายเป็นบาดแผลที่ร้ายแรงและฝังใจมาก" ฉันหลับตาแล้วถาม "นี่คุณกำลังจะพูดอะไร?" "ให้โอกาสเขาอีกสักครั้ง แคโร" ฉันนิ่งเงียบ แต่เฮนรี่ยังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เบาลง" ดิกสันรักเธอจริงๆ ถึงบางครั้งจะไม่ใช่ในทางที่ถูกต้อง แต่เธอคือคนที่เขารักที่สุดในชีวิต ไม่อย่างนั้น เขาคงไม่สละทุกอย่างแล้วไปแต่งงานกับเวนดี้หรอกนะ" "แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการนะ!" ฉันตะคอก "แต่นั่นเป็นสิ่งเดียวที่เขาทำให้เธอได้ในตอนนั้น! เธอคาดหวังให้เขาทำอะไรล่ะ? มองดูเธอตายงั้นหรอ? ถ้าเธอเป็นดิกสัน เธอจะนั่งอยู่ตรงนั้นแล้วดูเขาตายรึไง? แคโรไลน์ ชอว์ เขาไปทำอะไรเธอเกลียดขนาดนั้น? ทั้งหมดที่เขาต้องการ ก็แค่อยากให้เธอมีชีวิตอยู่อย่างป