บทที่ 184

นึกว่าการบ้ากระโดดหน้าต่างในครั้งนั้นจะทำให้เขาเลิกตามตอแยฉันแล้วเสียอีก แต่คดีพลิก ตอนนี้ดิกสันกลับมาปรากฎตัวอยู่หน้าบ้านฉันอีกครั้ง! เขาไปเอาที่อยู่ฉันมาจากไหน! ร่างเล็กโกรธจนแทบปิดประตูใส่หน้า แต่ดิกสันไวกว่ามือหนายื่นออกมาดึงประตูไว้แล้วหมุนตัวเข้ามาในบ้านอย่างเชี่ยวชาญ ฉันเบิกตากว้าง เขาทำเหมือนมันเป็นง่าย ๆ อย่างนั้นแหละ ดิกสันใช้เท้าเตะปิดประตู ก่อนจะหันมาอุ้มฉันขึ้นแล้วเดินไปที่เตียง ฉันโมโหตัวเองที่เผลอหลุดยิ้มกับการกระทำนั่น พลันปั้นหน้านิ่งถาม “คุณจะทำอะไร?” ร่างสูงนั่งลงข้างกายพลางใช้มือลูบศีรษะฉันแผ่วเบา นัยน์ตาคู่คมดำสนิทจ้องมองมาที่ฉันอย่างมีความหมาย “ผมปล่อยคุณไปไม่ได้” เขาบอก ริมฝีปากบางยิ้มเหยียด “แล้วจะให้ฉันทำยังไง?” ฉันไม่อยากมานั่งอารมณ์เสียในเรื่องเดิมกับดิกสันอีกแล้ว! “แคโร คุณจะกลับมาอยู่กับผมได้ไหม?” ฉันเงียบให้อีกฝ่าย “แคโร ผมผิดไปแล้ว... ผมมันโคตรเลวเลย ผมคิดว่ามันจะ... ผมคิด... แค่คิดว่า...” ดิกสันเริ่มพูดตะกุกตะกัก ฉันรับรู้ได้ว่าเขาเสียใจมาก และฉันก็เสียใจเหมือนกันที่เห็นเขาเป็นแบบนี้ แคโรเบนสายหนีไปจากใบหน้าที่กำลังเจ็บปวดนั่น “แคโร ได้