บทที่ 173

เขาหยุดชั่วคราว แล้วพูดว่า “แคโร ผมรู้สึกแย่อยู่ภายในใจ” ดิกสันลุกขึ้นและจับมือฉัน ฉันสะบัดมือเขาออกแรง ๆ และตะคอกใส่เขา “หยุดแกล้งอ่อนแอ!” ฉันบอกว่า ไม่รู้ว่าจะรู้สึกโกรธหรือขบขันดีกับเรื่องพวกนี้ “เมื่อสองเดือนก่อนฉันรู้สึกแย่เหมือนกันหรือเปล่า? นายคิดว่าฉันอยากจะรับความช่วยเหลือจากควินซี่งั้นเหรอ?” “ผมรู้ว่าคุณไม่ต้องการ แต่ผมมีวิธีที่จะทำให้คุณยอม” ดิกสันหลับตาและพูดว่า “ตราบใดที่คุณยังมีชีวิตอยู่ได้ แม้ว่ามันอาจจะทำให้คุณแย่กับเรื่องที่ทำไปก็ตามผมจะทำให้คุณกินยาหรือรักษาทุกวิถีทางให้คุณรอด!” ฉันโกรธและเตะเขา “ไปให้พ้น” ฉันรู้สึกอารมณ์ไม่ดี เมื่อใดก็ตามที่ฉันนึกถึงฉากนั้นเมื่อสองเดือนก่อนในโบสถ์ ฉันไม่สามารถให้อภัยดิกสันได้เลย “ทำไมเขาทำร้ายฉันครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วมาอธิบายตัวเขาเองให้ฉันฟังในตอนนี้เนี่ยนะ? ฉันควรปล่อยวางความเสียใจและให้อภัยเขาดีไหม? ไม่ ฉันไม่ยอม! ฉันจะไม่มีวันให้อภัยเขาอีกตลอดชีวิต ทั้งที่ยังรักเขาอยู่เต็มหัวใจ” ฉันเตะเขาลงไปทรุดกับพื้น ดิกสันหลบตัวไม่ทัน เขาฉวยโอกาสย่อตัวลง เข้ามากอดฉันแล้วกระซิบข้างหูว่า “แคโร เรารักกัน... ถ้าไม่ ทำไมเธอถึงปฏิเสธแลนซ