บทที่ 172

เมื่อแอนดรูพูดจบ ฉันก็เห็นว่าดวงตาของเอเลนมีน้ำตาคลอ ราวกับว่าเธอต้องทนทุกข์ทรมานอย่างมากและไม่สามารถปลอบใจได้ จู่ ๆ เธอก็เม้มริมฝีปากแน่นและดูเหมือนจะตัดสินใจแล้ว ฉันไม่กล้าถามแอนดรูมากกว่านี้ แต่เขากลับ พูดออกมว่า “แคโรไลน์ เราต้องตอบแทนสิ่งที่เราเป็นหนี้ให้กับควินซี่นะ” ฉันถามอย่างกระวนกระวาย “แล้วหนี้ของนายที่มีต่อเอเลนล่ะ?” แอนดรูพูดไม่ออก จู่ ๆ แอนดรูก็ตอกกลับว่า “ไม่ใช่ธุระอะไรของเธอ” ดูเหมือนเขาโกรธ แล้ววางสายโทรศัพท์อย่างทันที ฉันวางโทรศัพท์ทิ้งและพูดว่า “ฉันขอโทษฉันจะติดต่อกับเขาในภายหลัง” ทันใดนั้น น้ำเสียงของเอเลนก็หนักแน่นขึ้น “ไม่เป็นไร ฉันจัดการเรื่องนี้เองได้ ฉันจะปฏิเสธเขา! ควินซี่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฉัน ฉันจะไม่บริจาคไตให้คนแปลกหน้า ฉันไม่เพียงแค่เห็นแก่ตัวเพียงเท่านั้น ฉันเห็นแก่ตัวเกินกว่าที่คนอื่น ๆ คิดไว้ซะอีก” ฉันไม่รู้ว่าคำพูดสุดท้ายของเธอเป็นจริงแค่ไหน แต่เอเลนต่อหน้าฉันดูเหมือนจะกลายเป็นคนอื่นในตอนนี้ ... ความลังเลและความขี้อายในอดีตของเธอหายไป เธอขับรถพาฉันไปที่ทางเข้าบ้านของคุก ฉันลงจากรถและเข้าไปในคฤหาสน์หลังจากเห็นเธอจากไป ทันทีที่ฉันหันกลับไป