บทที่ 105

ฉันรู้ว่าตัวเองพูดแบบขอไปที... แต่มันเป็นความจริงที่ฉันกับแลนซ์ไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งอะไรแบบนั้น ถึงแม้ว่าเขาจะรักฉัน หรือเคยถามเพื่อให้ฉันเปลี่ยนใจ เขาบอกว่าตัวเองสามารถรอฉันได้ทั้งชีวิต มันทำให้ฉันเข้าใจเลยว่าลอเรน กรีน จะเจ็บปวดขนาดไหน เราทั้งคู่ต่างไม่พูดอะไรกันอีก จนกระทั่งฉันขับรถมาส่งเธอที่บ้านเพื่อน แคโรจอดรถก่อนจะหยิบร่มคันหนึ่งออกมาให้ลอเรน เธอรับมันไว้พลางเอ่ยขอบคุณ พลันใบหน้าสวยนั่นกลับสลดขึ้นมาอีกครั้ง “ฉันขอโทษที่รบกวนเธอนะ ฉันแค่ต้องการคุยกับใครซักคน” ความจริงแล้วลอเรนไม่ได้ทำอะไรผิดเลย คนที่ผิดคือฉันต่างหาก เมื่อเห็นว่าลอเรนรู้สึกแน่ขนาดไหน ฉันก็เอื้อมมือไปจับข้อมือของเธอไว้ พลางเอ่ยเสียงเบา “ฉันไม่สามารถบังคับแลนซ์ได้ แต่ฉันสัญญาว่าจะไม่เข้าใกล้เขาอีก” ลอเรนกลับส่ายศีรษะเร็วควันเมื่อฉันพูดแบบนั้น “ฉันไม่ได้ขอให้เธอทำแบบนั้น...” มือเรียวจับที่ไหล่ทั้งสองข้างของเธอไว้ ก่อนเอ่ย “ลอเรน” ดวงตาแดงเรื่อยอมสบตากับฉัน “ฉันเคยรักดิกสันมากจนกระทั่งมีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาปั่นหัวจนทำให้ฉันหึงเขาแทบบ้า” ฉันเล่า ฉันไม่ได้พูดส่งเดช แต่เกวน เวิร์ท แทบทำให้ฉันบ้าจร