บทที่ 31: ความโกรธเคืองที่กัดกินใจเธอ

ในตอนบ่ายแอชลีย์ไปที่บริษัทบราวน์ในแมนชั่นอาคารเซ็นทรัลเซาท์ ในขณะเดียวกันโรนัลด์กำลังอ่านรายงานในสำนักงาน แอชลีย์เข้ามาและเรียกเขาว่าพ่ออย่างไพเราะ โรนัลด์มองดูแอชลีย์และพูดว่า "ทำไมหนูถึงมาในเวลานี้? ไม่ต้องไปทำงานหรือ?" "หนูบังเอิญผ่านมา ก็เลยมาหาพ่อค่ะ" แอชลีย์ยิ้มแล้วเดินไปหาโรนัลด์ "พ่อคะ ฉันโทรหาวาเลเรียแล้ว แต่เธอไม่รับสาย หนูส่งข้อความไปหาเธอและขอให้เธอโทรกลับ เธอโทรหาแม่หรือยังคะ?" "ยังเลย" โรนัลด์ส่ายหัว เมื่อพูดถึงวาเลเรีย ใบหน้าก็เคร่งเครียด "ลูกตัวแสบ พ่อเพิ่งตีเธอและพูดแค่สองสามคำ แล้วเธอก็เอะอะ พ่อรู้สึกโกรธมาก!" "พ่อคะ อันที่จริงมันไม่ใช่ความผิดของวาเลเรีย วาเลเรียโกรธ มันคือความผิดของหนูทั้งหมด เพราะพ่อยอมรับหนูในฐานะลูกสาว แต่วาลาเรียทำใจไม่ได้" "พ่อคิดว่าเธอนิสัยเสีย! หนูสองคนเคยสนิทสนมเหมือนพี่สาวน้องสาว? ใช่ไหมเหรอ เธอยังบอกให้พ่อยอมรับหนูเป็ลูกสาวบุญธรรม เธอจะไม่มีความสุขได้อย่างไรที่หนูเป็นพี่สาวแท้ๆ?" "สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้ว เธอคงตั้งตัวไม่ทัน อาจเป็นเพราะเมสัน พ่อก็รู้เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับหนูเลย เมสันเองที่ไม่ชอบวาเลเรียแล้วใครกันล่ะที่วิ่งตามหนูก่อน" "