บทที่ 83

"แต่ถ้าฉันถูกไล่ออกโดยไม่มีรายได้ ค่าเช่ารวมทั้งเงินค่าอาหารและค่าใช้จ่ายต่าง ๆ... " “พี่ยังมีผม!” เขาอุทาน “ผมจะหาเงินมาดูแลพี่่เอง พี่จะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้มาก” หลิง อี้หรานจ้องมองไปที่ชายตรงหน้าเธออย่างงุนงง "แม้ว่าฉันจะรู้ว่าเขาทำแค่งานแปลก ๆ ทุกวันและไม่สามารถทำเงินได้มากเลย แต่สิ่งที่เขาพูดตอนนี้ทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน” "ชีวิตของฉันไม่เหงาและไร้หนทางอีกต่อไปหากไม่มีกำลังใจ ฉันก็ํพึ่งพาจินได้" "โทรออกสิ" เขานำโทรศัพท์มาให้เธอ เธอเม้มริมฝีปากและโทรหาหัวหน้าแผนกที่ดูแลคนงานสุขาภิบาลที่ศูนย์บริการสุขาภิบาล เธอคิดว่าหัวหน้าแผนกจงใจทำให้การขอลาพักเป็นระยะเวลานานมันยากสำหรับเธอ แต่ที่น่าแปลกใจคือเมื่อเธอขอลาพักหนึ่งสัปดาห์หัวหน้ากลุ่มก็รีบตอบตกลง เขาบอกว่าถ้าสัปดาห์เดียวไม่พอ เธอขอสองสัปดาห์ก็ได้ นอกจากนี้เธอยังคงได้รับค่าจ้างขั้นต่ำและเงินเดือนของเธอจะไม่ได้รับผลกระทบ สีหน้าประหลาดใจฉาบอยู่บนใบหน้าของหลิง อี้หราน แม้หลังจากวางสายแล้วเธอก็ยังไม่สามารถหลุดจากภวังค์ของเธอได้ "ทำไมรู้สึกเหมือนว่าหัวหน้าแผนกถึงอยากให้ฉันลางานยาว ๆ? ฉันไม่รู้ว่ามันกำลังเกิดอ