บทที่ 67

หลิง อี้หราน ถอนหายใจอย่างโล่งอก “เก่งมาก ในที่สุดนายก็ตื่นแล้ว” เขาลุกขึ้นนั่ง เมื่อกี้เขาฝันถึงวัยเด็ก ในความฝัน เขาคุกเข่าลงต่อหน้าผู้หญิงคนนั้นแล้วขอร้องเธอ... เป็นเพราะเขาพูดถึงผู้หญิงคนนั้นเมื่อกี้เขาก็เลยฝันแบบนั้นเหรอ? “ผมแค่ฝันไปน่ะ” เขาหายใจเข้ายาว ๆ และก้มศีรษะลงเพื่อพบว่ากระดุมของชุดนอนถูกปลดกระดุมออกเผยให้เห็นหน้าอกของเขา “เสื้อผ้าของผมมัน... ” หลิง อี้หราน เห็นสิ่งนี้และเม้มริมฝีปากราวเหมือนว่าเธอจะอายเล็กน้อย “เพราะว่า... นายกำลังตะโกนว่ามันเจ็บมาก ฉันกลัวว่าจะมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นกับร่างกายของนาย... เอ่อ ฉันก็เลยปลดกระดุมให้นายและดูว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่าน่ะ” เขาจ้องมองเธอและใบหน้าของเธอก็เริ่มร้อนผ่าว “แต่ฉันมั่นใจได้ว่าฉัน... ฉันไม่มีแม้เเต่เวลามองก่อนที่นายจะตื่นด้วยซ้ำ จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้เห็นอะไรเลย” เธอรีบอธิบาย แต่ยิ่งอธิบายเธอก็ยิ่งแปลก "มันไม่เป็นไรแม้ว่าพี่จะเห็น พี่สามารถมองร่างกายของผมได้" อี้ จิ่นหลี กล่าว ทันใดนั้นใบหน้าของหลิง อี้หราน ก็เปลี่ยนเป็นสีแดงและเธอแทบจะสำลักน้ำลายของตัวเอง"ได้โปรดเถอะ! เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคำพูดของเขาทำให้คนเข้าใจผิดได้