บทที่ 17

หลิง อี้หราน รู้สึกราวกับว่าปลายนิ้วของเธอกำลังจะลุกเป็นไฟ มันร้อนมากและหัวใจของเธอก็เต้นแรง "โอ้ ไม่! เกิดอะไรขึ้นกับฉัน?!" เธอถอนมือออก ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อขณะที่เธอพูดว่า "ทั้งหมด... เอาล่ะมานั่งกันเถอะ เพื่อไม่ให้อาหารเย็น" หลังจากพูดอย่างนั้นเธอก็ก้มศีรษะลงและเริ่มรับประทานอาหาร อี้ จิ่นหลี ยิ้มเมื่อเห็นว่าใบหน้าของหลิง อี้หราน แทบจะฝังอยู่ในชาม รอยยิ้มของเขาลึกขึ้นเมื่อเขาถามว่า "พี่ชอบผมไหม พี่สาว?" “ฉันชอบนาย” หลิง อี้หราน ตอบโดยไม่ลังเล "ผมก็ชอบพี่เหมือนกัน พี่สาว ผมชอบพี่มาก" อี้ จิ่นหลี กล่าวขณะที่เขาโค้งริมฝีปากของเขาให้เป็นรอยยิ้ม เป็นเวลานานมากตี่งแต่ครั้งสุดท้ายที่เขาพบคนที่สามารถทำให้เขาสนใจได้ … หลังจากการตรวจสอบจากสำนักบริหารจัดการเมืองสิ้นสุดลง เหมียว เจียยู่ บอกกับหลิง อี้หราน ว่า "อี้หราน พวกเราจะนัดรวมตัวกับเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายของเราในสุดสัปดาห์นี้ มาร่วมงานกันเถอะ" “นัดรวม?” หลิง อี้หราน หัวเราะ ด้วยสภาพปัจจุบันของเธอเธอจะถูกล้อเลียนถ้าเธอต้องไปที่งานนั้น "ไม่ ฉันไม่ว่างและฉันจะไม่ไป" หลิง อี้หราน ตอบ "การรวมตัวกับเพื่อนร่วมชั้นสมัยมัธยมปลายแบบนี้หายาก แล้วจะยุ่งเรื่องอะไรมาร่วมกับเราเถอะน่า!" เหมียว เจียยู่ พยายามเกลี้ยกล่อม เธอถอนหายใจเบา ๆ เห็นได้ชัดว่าเธอต้องการให้ หลิง อี้หราน เข้าร่วมการรวมตัวนี้ด้วย ถ้าซุปเปอร์หัวกะทิในอดีตและสาวสวยที่สุดในชั้นเรียนต้องเข้าร่วมการรวมตัว สถานะปัจจุบันของเธอทุกคนจะต้องตกใจ เหมียว เจียยู่ รอไม่ไหวที่อยากให้เพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายของพวกเขาได้เห็น หลิง อี้หราน ในสภาพที่น่าสมเพชของเธอ "ฉันต้องทำงานในช่วงสุดสัปดาห์ เธอคิดว่าวันหยุดสุดสัปดาห์จะเป็นวันพักผ่อนสำหรับฉันเหรอไง?" หลิง อี้หราน ถาม เหมียว เจียยู่ พูดไม่ออกเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น ที่จริงเธอลืมไปเลย “อย่างไรก็ตาม... ” "ฉันกำลังล้างขยะ ไว้คุยกันใหม่นะ" ก่อนที่เหมียว เจียยู่ จะพูดอะไร หลิง อี้หราน ก็หันไปเดินจากไปแล้ว เธอไม่ได้โง่ เธอรู้ถึงเจตนาของเหมียว เจียยู่ อย่างไรก็ตามไม่ว่าเธอจะพยายามจะหลีกเลี่ยงมันมากแค่ไหน รองผู้อำนวยการก็สั่งให้เธอส่งเอกสารไปให้ใครบางคนจากสำนักบริหารเมืองในช่วงสุดสัปดาห์ที่ Luxury Club ในเมืองเฉิน คนงานสุขาภิบาลธรรมดาไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในคลับที่หรูหราเช่นนี้ แต่เมื่อหลิง อี้หราน ไปที่ทางเข้ามีเจ้าหน้าที่รอเธออยู่แล้วและเขาก็พาเธอเข้าไปทางประตูด้านข้าง เมื่อเจ้าหน้าที่เปิดประตูเข้าไปในห้องส่วนตัวมีหลายคนอยู่ข้างใน เมื่อหลิง อี้หราน ก้าวเข้ามาเธอก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยพูดว่า "ดูสิใครอยู่ที่นี่!" หลิง อี้หราน เห็นเหมียว เจียยู่,จ้าว ม่านเถียนและเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายของเธอ เหมียว เจียยู่ เป็นคนพูด หลิง อี้หราน รู้ทันทีว่าเหมียว เจียยู๋ จงใจจัดเตรียมการไว้ ในขณะที่เธอมาจากสำนักบริหารเมืองหัวหน้างานจะกระตือรือร้นที่จะอ่านหนังสือดี ๆ ของเธอ ตราบใดที่เหมียว เจียยู่ ต้องการเอกสารและระบุบุคคลที่เธอต้องการนำมาให้เธอรองผู้อำนวยการจะยอมรับคำขอของเธอ "เห็นไหมล่ะ! ฉันไม่ได้โกหกคุณผู้หญิงที่สวยที่สุดในชั้นเรียนของเรากลายเป็นคนงานสุขาภิบาล!" จ้าว ม่านเถียนกล่าวพร้อมกับดูวางท่า ในขณะนั้นเองเครื่องแบบของหลิง อี้หราน ก็ดูโดดเด่นจากการแต่งกายของคนอื่น ๆ ในห้องส่วนตัว “นี่ไม่ใช่ซุปเปอร์หัวกะทิที่สวยงามของเราหรือเนี่ย? เธอถูกจำคุกเป็นเวลาสามปีและฉันแทบจะจำคุณไม่ได้เลย เซียว จื่อฉี เคยหลงใหลธอ เกิดอะไรขึ้นกัน? ทำไมเขาถึงยอมให้เธอเป็นคนงานสุขาภิบาลล่ะ? เขาดูแลเธอบ้างไหม?” ร่างกายของหลิง อี้หราน แข็งทื่อ เมื่อใดก็ตามที่เธอได้ยินชื่อของเซียว จื่อฉี ถูกพูดถึง เธอจะรู้สึกเหมือนถูกแทงเข้าไปในหัวใจ คนที่พูดก็เดินไปหาหลิง อี้หราน และหลิง อี้หราน เห็นว่าเป็น เฉิน ว่านหาว ครอบครัวของเฉิน ว่านหาว มีชื่อเสียงในเมืองเฉิน และเขาเคยพยายามจีบเธอมาก่อน หลังจากที่เธอมีความสัมพันธ์กับเซียว จื่อฉี และเฉิน ว่านหาว ได้พยายามที่จะทำร้ายเธอ หลังจากที่เซียว จื่อฉี ได้สั่งสอนบทเรียนแก่เขาไป เฉิน ว่านหาว ก็เริ่มประพฤติตัวและหยุดสร้างปัญหาให้กับเธอ หลิง อี้หราน เพิกเฉยต่อ เฉิน ว่านหาว เธอเดินไปหา เหมียว เจียยู่ แล้วยื่นเอกสารให้เธอบอกว่า "นี่คือเอกสารที่เธอขอ" เหมียว เจียยู่ ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ หลังจากรับเอกสารแล้วเธอก็พูดว่า "อี้หรานขอโทษนะ ที่ทำให้เธอต้องเดินทางน่ะ" เมื่อหลิง อี้หราน หันกลับมาและกำลังจะออกจากห้องจู่ ๆ เฉิน ว่านหาว ก็จับแขนเธอไว้ พลางพูดว่า "ทำไมรีบออกไปล่ะ? นี่คือการรวมตัวของพวกเรามาเจอกันหน่อยเถออะ" หลังจากพูดแบบนั้นเขาก็หยิบไวน์แดงหนึ่งแก้วแล้ววางไว้ที่ริมฝีปากของหลิง อี้หราน และพูดว่า "มาเถอะดื่มไวน์แก้วนี้ให้หมด กลับมาตอนนั้นคุณถูกตัดสินว่าขับรถขณะมึนเมา อย่าบอกนะว่าเธอดื่มไม่ได้!" หลิงอี้ หราน ไม่ยอมเปิดปาก เธอหันศีรษะและผลักเขาออกไป เฉิน ว่านหาว เสียสมดุลและทำไวน์แดงหกใส่ตัวเอง เขาโกรธและตบหน้า หลิง อี้หราน จัง ๆ หนึ่งทีตะโกนว่า "ฮึ! เธอคิดว่าเธอยังเป็นแฟนของเซียว จื่อฉี อยู่อ่างนั้นเหรอ? เธอมันก็เป็นแค่คนงานสุขาภิบาล เธอไม่รู้ว่าอะไรเป็นผลดีสำหรับเธอ!" ขณะที่ เฉิน ว่านหาว กำลังตะโกนเขาก็หยิบขวดไวน์แดงข้างตัวเขาและเทมันลงบนหัวของหลิง อี้หราน ไวน์เย็นชุ่มร่างกายของเธอทำให้เธออับอาย เหมียว เจียยู่ ยิ้มและพูดว่า "หลิง อี้หราน ขอโทษ เฉิน ว่านหาวเร็ว ๆ เข้าสิ เขาอาจยกโทษให้เธอก็ได้นะ" “ขอโทษ?” หลิง อี้หราน พบว่าความคิดนี้มันช่างน่าหัวเราะ เธอถูกทำให้อับอาย แต่เธอต้องขอโทษ เฉิน ว่านหาว! หลิง อี้หราน เม้มริมฝีปา ดวงตาอัลมอนด์ของเธอดูแวววาว เธอดูมุ่งมั่นที่จะไม่ยอมแพ้แม้จะรู้สึกอับอาย อย่างไรก็ตามการแสดงออกของเธอทำให้ เฉิน ว่านหาว เดือดดาลมากขึ้นเมื่อเขาพูดว่า "หลิง อี้หราน เธอคิดว่าเธอยังเป็นแฟนของเซียว จื่อฉีอยู่เหรอ? ฉันให้โอกาสเธอขอโทษฉัน แม้ว่าฉันจะข่มขืนเธอที่นี่ ทีไม่มีใครจะยืนหยัดเพื่อเธอหรอก!" เฉิน ว่านหาว ผลักหลิง อี้หราน ลงไปที่พื้นและในไม่ช้าก็มีเสียงฉีกขาดตามมา ท่อนบนของหลิง อี้หราน ถูกฉีกออกเผยให้เห็นเนื้อของเธอ “ไม่!” หลิงอี้หรานกรีดร้อง อย่างไรก็ตามไม่มีเพื่อนร่วมชั้นคนใดพูดแทนเธอนับประสาอะไรกับการจะยืนหยัดเพื่อเธอ เธอไม่ได้รับแสงแดดเลยในช่วงสามปีที่ถูกจำคุก ทำให้เธอขาวกว่าใคร ๆ อย่างไรก็ตามเธอยังถูกปกคลุมไปด้วยรอยแผลเป็น รอยแผลเป็นบางส่วนยังไม่จางหายไปดูน่าเกรงขาม นี่คือรอยแผลเป็นที่เธอได้รับระหว่างถูกคุมขัง หลิงอี้หรานพยายามปกปิดร่างกายของเธอ ในขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้นยืน เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากในมือของเธอ เธอตกใจรีบหันหน้าไปทันที จ้าว ม่านเถียน ก้าวขึ้นไปบนมือขวาของเธอด้วยรองเท้าส้นสูงของเธอ “เฮ้อ อี้หรานทำไมเธอถึงรีบออกไปนักล่ะ? เธอยังไม่ได้ขอโทษต่อนายน้อยเฉินของเรา ”จ้าว ม่าน เถียน พูดอย่างชั่วร้าย เธอดูราวกับว่าเธอแทบรอไม่ไหวที่จะเห็นหลิง อี้หราน ในสภาพที่น่าสมเพชมากขึ้นในขณะที่เธอเพิ่มความหนักหน่วงให้กับเท้าของเธอ ความเจ็บปวดในมือของหลิง อี้หราน ทำให้เธอนึกถึงวันที่ถูกคุมขังเมื่อกระดูกนิ้วของเธอหักทีละนิ้วอย่างเจ็บปวดรวดร้าว ในตอนนั้นหลิงอี้หรานไม่สามารถปกป้องตัวเองได้และถูกบังคับให้ยอมรับการรักษา อย่างไรก็ตามในขณะนั้นหลิง อี้หราน ใช้พลังทั้งหมดของเธอเพื่อแยกตัวออกจากเฉิน ว่านหาว เธอใช้มือซ้ายดันเท้าของจ้าว ม่านเถียว ออกไปจากมือขวา ก่อนที่เธอจะรวบรวมกำลังทั้งหมดเพื่อรีบออกจากห้อง เธอต้องการออกไปจากสถานที่แห่งนี้ เธอต้องออกไป! เธอถือเสื้อผ้าที่ขาดอยู่รอบตัวและวิ่งไปข้างหน้า อย่างไรก็ตามแรงดันที่รุนแรงมาจากด้านหลังของเธอทำให้เธอล้มลงไปกับพื้น เท้าข้างหนึ่งเหยียบลงบนหลังเท้าของเธออย่างหนักหน่วง “ปวด... มันปวดเหลือเกิน!” หลิงอี้หรานรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากที่หลังเท้าราวกับว่ามันถูกไฟไหม้ เธอได้ยินเสียงของเฉิน ว่านหาว ดังขึ้นข้าง ๆ หูของเธอว่า "เธอกำลังพยายามหนีอย่างนั้นเหรอ? เธอไม่รู้หรือว่าครอบครัวของฉันเป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้นของคลับนี้... เอ๊ะ?" จู่ ๆ เฉิน ว่านหาว ก็หยุดชะงักขณะที่เขากล่าวคำสั่งสอนนั้น ครู่ต่อมา หลิง อี้หราน ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยพูดว่า "เฉิน ว่านหาว นายกำลังพยายามทำอะไรอยู่?" หลิง อี้หราน ตัวแข็งทื่อทันที "นั่นคือ... เสียงขอเซียว จื่อฉี" เธอเคยคิดว่า เซียว จื่อฉี จะปกป้องเธอ แต่สุดท้ายเธอก็ถูกเขาทิ้ง หลิง อี้หราน ตัวสั่น เธอไม่เคยคาดหวังว่าตัวเองจะได้พบกับ เซียว จื่อฉี อีกครั้งในสภาพที่เสียใจหลังจากออกจากคุก "ทำไม? นายพาคู่หมั้นของนายมาทานอาหารที่นี่หรือไง? บังเอิญแฟนเก่าของนายมาทานอาหารกับฉันด้วยอย่างไรก็ตามแฟนเก่าของนายไม่รู้ว่าอะไรคู่ควรสำหรับเธอและเธอก็กวนประสาทฉัน นายอยากที่จะยืนหยัดเพื่อแฟนเก่าของนายไหม? " ขณะที่ เฉิน ว่านหาว พูดเขาก็ดึงผมของหลิง อี้หราน บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมาเผชิญหน้ากับเซียว จื่อฉี หลิง อี้หราน เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยของเซียว จื่อฉี ทันที ผู้ชายที่เคยรู้สึกเสียใจกับเธอตอนที่เธอเจ็บปวด ตอนนี้แค่มองเธอด้วยความประหลาดใจดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ ย้อนกลับไปตอนนั้นเขายินยอมที่จะทำร้ายมือของเธอด้วยท่าทางเย็นชาเหมือนเดิม ม่านตาของหลิง อี้หราน หดตัวลงเมื่อเธอเห็น ห่าว อี้เหมิง ยืนอยู่ข้าง ๆ เซียว จื่อฉี เธอสามารถจำห่าว อี้เหมิง ที่กำลังยิ้มได้อย่างชัดเจนขณะที่เธอมองดูคนที่ดึงเล็บของเธอออกมาในตอนนั้นทำให้กระดูกนิ้วของเธอหักทีละนิ้ว "ความเจ็บปวด ... ความเจ็บปวดแสนทรมาน!" หลิงอี้หรานตัวสั่นอย่างรุนแรง เซียว จื่อฉี และห่าว อี้เหมิง เป็นเหมือนปีศาจในความฝันของเธอทำให้เธอตื่นจากฝันร้าย ในขณะนั้นพวกเขายืนอยู่ตรงหน้าเธอ “เฉิน ว่านหาว ไม่ว่านายตั้งใจจะทำอะไรกับเธอนั่นคือธุระของนาย ฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ" เซียว จื่อฉี พูดอย่างร้อนรนขณะที่เขาขมวดคิ้ว หลิง อี้หราน ถูกตัดขั้วหัวใจ แม้ว่าเธอจะยอมแพ้กับ เซียว จื่อฉี แต่หัวใจของเธอก็ปวดร้าวเมื่อได้ยินเขาพูดคำเดิมอีกครั้ง เธอเสียใจที่ในอดีตเคยรัก เซียว จื่อฉี "หลิง อี้หราน เธอกำลังคิดอะไรอยู่? เธอหวังว่าจะมีใครมาช่วยเธออย่างนั้นเหรอ?" หลิง อี้หรานหัวเราะกับตัวเอง เธอพึ่งตัวเองได้! “อย่างนั้นเหรอ? ฉันมีอิสระที่จะทำอะไรกับเธอก็ได้ตามที่ฉันต้องการ?” ทันใดนั้นเฉิน ว่านหาว ก็ดึงหลิง อี้หราน ไปที่บ่อน้ำเทียมด้านหนึ่งแล้วผลักหัวของเธอลงไปใต้น้ำ ทันใดนั้นน้ำเย็นก็พุ่งเข้าปากและจมูกของหลิง อี้หรานทำให้เธอหายใจไม่ออก เฉิน ว่านหาว ดูเหมือนว่าเขาต้องการที่จะกำจัดความไม่พอใจของเขาที่มีต่อ หลิง อี้หราน ที่ทำให้เขาถูก เซียว จื่อฉี ทุบตีในตอนนั้น เขาผลักหัวของหลิง อี้หราน ลงไปใต้น้ำซ้ำแล้วซ้ำอีกในขณะที่เขาพูดอย่างใจจดใจจ่อ "หลิง อี้หราน มาดูกันว่าใครจะช่วยเธอได้ตอนนี้” "จื่อฉีคะ อี้ จิ่นหลี กำลังรอเราอยู่อย่าปล่อยให้เขารอนาน" เสียงของห่าว อี้เหมิง ดังก้องอยู่ในหูของหลิง อี้หราน “ก็ได้” เซียว จื่อฉี ตอบ มันเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ "ถูกต้อง" ย้อนกลับไปเมื่อห่าว อี้เหมิง บอกกับเซียว จื่อฉี ว่าเธอต้องการที่จะทำให้มือของหลิง อี้หราน พิการเขาก็พูดว่า "ก็ได้" เช่นกัน แค่สองคำ แต่มันสามารถส่งคนลงไปสู่นรกได้ หลิง อี้หราน รู้สึกหายใจไม่ออกและเธอไม่มีแรงที่จะตอบโต้อีกต่อไป "ฉันจะตายหรือ? ฉันไม่ได้ตายในคุก แต่ฉันต้องตายที่นี่?!" "ใครจะช่วยฉัน? ไม่มีใคร... ที่จะ... " หนึ่งครั้งสองครั้งที่น้ำเย็นปกคลุมท่วมศีรษะของเธอ น้ำที่กระเซ็นตลอดเวลาโดยที่หลิง อี้หรานถูกกดลงไปใต้น้ำ อย่างไรก็ตามไม่มีใครสามารถหยุดเฉิน ว่านหาว ได้ ห่าว อี้เหมิง จับแขนของเซียว จื่อฉี และเดินไปที่บันไดอย่างช้า ๆ เธอม้วนริมฝีปากสีแดงของเธอให้เป็นรอยยิ้มขณะที่เธอเฝ้าดู หลิง อี้หราน ถูกกลั่นแกล้งด้วยมุมหางตา ไม่มีใครช่วย หลิง อี้หราน แม้ว่าเธอจะรอดมาได้ แต่เธอก็ตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง "พอแล้วพาผู้หญิงคนนั้นมาหาฉัน!" ทันใดนั้นเสียงก็ดังขึ้นจากชั้นสอง "เสียงนี้... " ห่าว อี้เหมิง มองไปที่ชั้นสองด้วยความไม่เชื่อ ร่างเพรียวยืนอยู่ที่นั่น ใบหน้าที่สวยงามของเขาดูน่าหลงใหล แต่ในขณะนั้นเขาดูโกรธอย่างผิดปกติ "นั่นคือ... อี้ จิ่นหลี และอี้ จิ่นหลี กำลังมองไปที่ หลิง อี้หราน!"