บทที่ 16

ร่างกายของหลิง อี้หราน แข็งทื่อ เมื่อใดก็ตามที่เธอได้ยินชื่อของสองคนนั้นเธอรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังฝันร้าย! เธอรู้จักแหวนเพชร 6 กะรัต อย่างที่เคยเห็นในข่าว แม้ว่าเธอจะพยายามหลีกเลี่ยงการอ่านข่าวเกี่ยวกับทั้งสองคน แต่เธอก็จะเห็นการพูดถึงเรื่องนี้เมื่อเธอใช้โทรศัพท์มือถือค้นหาข้อมูล ย้อนกลับไปตอนที่เธอและเซียว จื่อฉี อยู่ในร้านเครื่องประดับเธอได้เห็นเพชรสีชมพู เซียว จื่อฉี เคยบอกเธอว่า "อี้หราน ถ้าคุณชอบผมจะซื้อให้คุณเป็นแหวนแต่งงานของเรา" อย่างไรก็ตาม เซียว จื่อฉี และแหวนเพชรไม่ได้เป็นของเธอ “อี้หราน... คุณกำลังจะกลับบ้านหรือเปล่า?” เสียงของชายคนหนึ่งดังก้องอยู่ในหูของ หลิง อี้หราน หลิง อี้หราน เงยหน้าขึ้นและเห็นชายอายุประมาณ 30 ปี ยิ้มให้เธออย่างเขินอาย เขาไว้ผมสั้นและสวมเครื่องแบบของคนขับรถ หลิง อี้หราน ผงะ ทันใดนั้นเธอก็จำได้ว่าเขาคืออากว๋อ คนขับรถของศูนย์บริการสุขาภิบาล "ใช่ค่ะ" หลิง อี้หราน ตอบ “ผมว่างให้ผมไปส่งคุณที่บ้านนะ” กว๋อ ซิ่นหลี่ พูดพร้อมกับรวบรวมความกล้าของเขา หลิง อี้หราน จำที่พี่ซูได้บอกเธอว่า อากว๋อสนใจเธอ “อากว๋อพยายามจีบฉันหรือเปล่า?” อย่างไรก็ตามหลิง อี้หราน ไม่มีความตั้งใจที่จะมีความสัมพันธ์ใด ๆ “ไม่ต้องก็ได้ค่ะ” หลิง อี้หราน ปฏิเสธเขา "ไม่เป็นไรครับ ผมมีรถผมสะดวกที่จะไปจะส่งคุณที่บ้าน" กว๋อ ซิ่นหลี่ กล่าวทันทีที่เขาพยายามครั้งที่สอง "หึ! รถของคุณถูกเกินไปเธออยากนั่งรถหรู ถ้าคุณสามารถซื้อแหวนเพชรหกกะรัตให้เธอได้เธอจะให้เธอไปส่ง" ฟาง เชี่ยนเชี่ยน จากแผนกเก็บอุปกรณ์ กล่าวด้วยความอิจฉา ใบหน้าของกว๋อ ซิ่นหลี่ เปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไร หลิง อี้หราน เหลือบมองไปที่ ฟาง เชี่ยนเชี่ยน และพูดว่า "ในกรณีนี้ถ้ามีใครประสงค์ที่จะไปส่งคุณที่บ้าน และคุณปฏิเสธเขา คงเป็นเพราะมันไม่ใช่รถหรูและไม่มีแหวนเพชรหกกะรัต! หรือคุณจะยอมรับใครก็ได้คนที่มีความประสงค์จะส่งคุณกลับบ้าน?” “เธอ... " ฟาง เชี่ยนเชี่ยน พูดไม่ออกขณะที่เธอจ้องมองไปที่ หลิง อี้หราน หลิง อี้หราน หันไปหา กว๋อ ซิ่นหลี่ และกล่าวว่า "ขอบคุณค่ะ อย่างไรก็ตามฉันอาศัยอยู่ใกล้ ๆ และคุ้นเคยกับการเดินกลับบ้านเป็นประจำ" หลังจากพูดอย่างนั้นเธอก็หันเดินออกกไป ระหว่างทางกลับบ้าน หลิง อี้หราน ซื้อเนื้อสัตว์ไม่ติดมันและผัก หลังจากที่เธอกลับไปที่อพาร์ทเมนต์เช่า เธอก็ปรุงผักและโจ๊กเนื้อไม่ติดมันและทานอาหารเย็นกับ อี้ จิ่นหลี “วันนี้ยังปวดท้องอยู่หรือเปล่า?” หลิง อี้หราน ถามด้วยความเป็นห่วง "ไม่มันไม่เจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว" อี้ จิ่นหลี ตอบ “กินยาต่อไปอีกวันเพื่อให้อาการคงที่ ในอนาคตนายต้องกินอาหารให้ตรงเวลา 3 มื้อ นายไม่สามารถแจกใบปลิวเพื่อเลี้ยงชีพได้ ไปหางานที่มั่นคงกว่านี้เถอะ” หลิง อี้หราน กล่าวต่อว่า "ให้ฉันช่วยหางานทางอินเทอร์เน็ตเพื่อดูว่ามีงานอะไรที่เหมาะสมสำหรับนายเอาไหม?" "ไม่เป็นไร ผมจะมองไปรอบ ๆ นี้ " อี้ จิ่นหลี กล่าว “ถ้าพี่สาวอยากให้ผมได้งานที่มั่นคง ผมก็จะทำอย่างนั้น” "เด็กดี!" หลิง อี้หราน ยกมือขึ้นแตะศีรษะของอี้ จิ่นหลี และยิ้มอย่างมีความสุข เธอรู้สึกว่ามันวิเศษมากที่มีน้องชาย อี้ จิ่นหลี ตกใจ เมื่อเขามองไปที่เธอดูเหมือนว่าจะมีชั้นหมอกปกคลุมดวงตาของเขา เมื่อ หลิง อี้หราน แตะศีรษะเขา เขารู้สึกว่าเธอปฏิบัติกับเขาเหมือนเด็กน้อย ไม่มีใครแตะศีรษะได้มานานเเล้ว เมื่อตอนที่เขายังเด็กมากพ่อของเขาได้แตะศีรษะของเขาบอกเขาว่า "จิน ลูกต้องเข้มแข็ง ลูกต้องแข็งแกร่งกว่าใคร ๆ และไม่ใช่คนอ่อนแออย่างพ่อ" “ถูกต้อง ฉันต้องเข้มแข็งและโหดเหี้ยมเท่านั้น การทำเช่นนั้นฉันจะได้ในสิ่งที่ต้องการและไม่ต้องลงเอยเหมือนเช่นพ่อ” ปัจจุบัน อี้ จิ่นหลี ควบคุมอี้ กรุ๊ป ทั้งหมด ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของเมืองนี้ เขามีทุกสิ่งที่ปรารถนาแต่เขาไม่พอใจ มันมีบางอย่างที่เขาต้องการ เขาต้องการ .. สายตาของเขา... จับจ้องไปที่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา… จู่ ๆ โทรศัพท์มือถือของหลิง อี้หราน ก็ดังขึ้น เธอเลื่อนมือออกไปเพื่อหยิบโทรศัพท์มือถือ อี้ จิ่นหลี รู้สึกถึงความอบอุ่นที่กำลังจากเขาไปและเขาก็ขมวดคิ้วรู้สึกอย่างหงุดหงิด ดูเหมือนเขาจะอยากได้ความอบอุ่นของเธอมากขึ้น มันเป็นตัวเลขที่ไม่คุ้นเคย เมื่อหลิง อี้หราน รับโทรศัพท์ก็ได้ยินเสียงสะดุดที่ปลายสาย "นั่นคือ อี้-อี้หรานใช่ไหม? นี่กว๋อ ซิ่นหลี่ นะ ผมอยากจะ... บอกคุณว่าอย่าไปสนใจสิ่งที่ฟาง เชี่ยนเชี่ยนพูด ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่ผู้หญิงวัตถุนิยมแม้ว่าผมจะขับรถในประเทศ ฉันจะตั้งใจทำงานหนักและจะได้รถที่ดีกว่านี้ในอนาคต!" ก่อนที่หลิง อี้หรานจะตอบกลับ กว๋อ ซิ่นหลี่ ก็วางสายไป หลิง อี้หราน มองไปที่โทรศัพท์ของเธอ ดูเหมือนจะมีปัญหา เธอสงสัยว่าเธอควรปฏิเสธกว๋อ ซิ่นหลี่อย่างไม่ไยดีเพื่อที่เขาจะได้ไม่เสียเวลาและความรู้สึกกับเธออีก “ใครโทรหาพี่เหรอ?” ทันใดนั้นเสียงอันเยือกเย็นก็ดังก้องในห้อง "เพื่อนร่วมงานจากศูนย์บริการสุขาภิบาล" หลิง อี้หราน ตอบขณะที่เธอวางโทรศัพท์มือถือลง อี้ จิ่นหลี เหลือบมองไปที่โทรศัพท์มือถือและถามว่า "เพื่อนร่วมงานผู้ชาย?" แม้ว่าเธอจะไม่ได้เปิดลำโพงพูด แต่เขาก็สามารถได้ยินเสียงขณะที่เขานั่งใกล้เธอ “ใช่แล้ว” “เขาชอบพี่ใช่ไหม?” การจ้องมองของอี้ จิ่นหลี กลับรุนเเรงขึ้นอย่างครุมเครือ “อาจจะ” เธอตอบ “แล้วพี่สาวล่ะ พี่ชอบเขาไหม?” หลิง อี้หราน ตอบว่า "ถ้าเขารู้ว่าฉันเคยติดคุกมาก่อนเขาก็จะอยู่ห่างจากฉันดังนั้นมันไม่สำคัญว่าฉันจะชอบเขาหรือไม่" “มีอะไรผิดปกติกับพี่ที่เคยอยู่ในคุกมาก่อนหรือ? ถ้าเขาชอบพี่จริงเขาจะไม่รังเกียจสิ่งนั้น” อี้ จิ่นหลี กล่าว หลิง อี้หราน ยิ้มอย่างขมขื่นเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น หลายคนในโลกนี้ไม่สนใจเรื่องแบบนี้ มันคล้ายกับรักแท้ที่เธอเคยคิดว่าเธอมีในตอนนั้น เมื่อเธอประสบปัญหาและความรักที่แท้จริงก็ไร้ค่า "แล้วถ้าผู้ชายคนนั้นยอมรับว่าพี่เคยถูกคุมขังมาก่อนล่ะ พี่จะชอบเขาไหมพี่สาว?" อี้ จิ่นหลี ถามอีกครั้ง หลิง อี้หราน ตกตะลึง “ถ้ามีคนเต็มใจที่จะยอมรับฉันทั้งที่รู้ว่าฉันเป็นอดีตนักโทษ...” อี้ จิ่นหลี ดูไม่มีความสุขเมื่อเห็นเธอด้วยความงุนงง เขาจับมือเธอและกัดปลายนิ้วเบา ๆ "อา!" หลิง อี้หราน ตะโกน เธอกลับมามีสติและมองเข้าไปในดวงตาคู่ที่งดงามนั้น "พี่ต้องการเขาไหม พี่สาว?" เขามุ่งมั่นที่จะได้รับคำตอบจากเธอ "ไม่" หลิง อี้หราน ตอบ "ฉันจะปฏิบัติต่อเขาเหมือนเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ " ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่ได้ตั้งใจที่จะมีความสัมพันธ์ใด ๆ ทั้งสิ้น เมื่ออี้ จิ่นหลี ได้ยินสิ่งที่เธอพูดเขาก็ยิ้ม เขาเป็นคนหน้าตาดีและเมื่อเขายิ้มดวงตาของเขาก็เปล่งประกายทำให้ดวงตาของเขาดูเจ้าชู้ ทันใดนั้นเธอก็หลงเสน่ห์เขาโดยไม่สามารถละสายตาจากเขาไปได้ อี้ จิ่นหลี อารมณ์ดี เขาเลียปลายนิ้วที่เขาเพิ่งกัดและพูดว่า "ในกรณีนี้พี่สาวจงปฏิบัติต่อเขาเหมือนเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ "