บทที่ 14

นั่นเป็นการตบหน้าเธอ จ้าว ม่านเถียว รู้สึกโกรธและอับอาย เธอหันกลับออกไปทันทีโดยมีเหมียว เจียยู่ ติดตามเธอไปด้วย หลิง อี้หราน รู้สึกราวกับว่าเธอกำลังชมดูการแสดง นาทีที่เธอก้าวออกจากตลาดเธอเห็นคนสองสามคนทุบรถที่ดูเหมือนจะเป็นของจ้าว ม่านเถียว "เกิดอะไรขึ้นกัน? เธอทำให้ใครบางคนขุ่นเคืองและคน ๆ นั้นกำลังแก้แค้นหรือ?" หลิง อี้หราน ถาม "ใครจะรู้ล่ะ!" อี้ จิ่นหลี ตอบขณะที่ดวงตาของเขาเปล่งประกายกับริมฝีปากที่เม้ม ทันใดนั้น อี้ จิ่นหลี ก็หยุดเดิน หลิง อี้หราน หันไปมองเขาและเห็นว่าเขาดูซีดเซียว เขาดูตกใจขณะจับจ้องไปที่ป้ายรถเมล์ "เกิดอะไรขึ้น?" หลิง อี้หราน ถามด้วยความกังวล “ปะ...เปล่า” อี้ จิ่นหลี ตอบเมื่อการแสดงออกของเขากลับสู่สภาวะปกติ ก่อนหน้านี้... เขาทำผิดพลาดกับผู้หญิงคนหนึ่ง คนที่ขึ้นรถไปหาผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่ทิ้งสามีและลูกชายไม่สามารถปรากฏตัวในบริเวณนั้นได้ … “จินอย่าเดินตามรอยฉันแม้ว่าลูกจะตกหลุมรักผู้หญิงคนหนึ่งก็อย่ารักเธอทั้งใจ” “สิ่งที่ไม่น่าเชื่อที่สุดในโลกนี้คือความรัก เมื่อเธอไม่รักลูกอีกต่อไปมันจะไร้ประโยชน์แม้ว่าลูกจะคุกเข่าต่อหน้าเธอก็ตาม “จินวันหนึ่งเมื่อลูกตกหลุมรัก ลูกจะรู้ว่าใครบางคนในโลกนี้มีอำนาจในการควบคุมอารมณ์ของลูก เธอสามารถทำให้ลูกมีชีวิตอยู่หรือตายได้ อย่างไรก็ตามถ้าเป็นไปได้พ่อหวังว่าลูกจะไม่มีวันได้สัมผัสกับประสบการณ์นั้น" “ไอ้นั่นใคร? ใครพูดเรื่องพวกนี้กับฉัน?” "หยุดพูดเรื่องพวกนี้กับฉันได้แล้ว ไปจากที่นี่! มันหนาว... มันหนาวมาก... อย่าอยู่ที่นี่ ... ถ้าคุณอยู่ที่นี่ต่อไป… คุณจะแข็งตาย!" "จิน ฉันกำลังจะจากไป ฉันไม่อยากได้ยินพ่อของนายบอกว่าเขารักฉันมากแค่ไหนและยังไม่สามารถให้ชีวิตแบบที่ฉันต้องการได้ ฉันทำดีที่สุดแล้ว" "นั่นใครพูดกับฉันตอนนี้" "อย่า... ไป... " "ใครที่กำลังพูดอยู่ตอนนี้? โอ้ นั่นเป็นเขา เขาขอร้องผู้หญิงคนนั้น ถ้าเธอจากไปพ่อของฉันจะ ... " "อย่าไป! อย่าไป!" อี้ จิ่นหลี พยายามที่จะจับมือของเธอ แต่เขาไม่สามารถทำได้ บริเวณโดยรอบมืดลงและเขากำลังจะจมน้ำ เขารู้สึกแย่มากที่พบว่ามันยากที่จะหายใจ เขาพยายามที่จะคว้าบางสิ่งแม้ว่ามันจะเป็นเพียงเส้นฟางก็ตาม! ทันใดนั้นเขาก็จับอะไรบางอย่างที่อบอุ่น เสียงที่อ่อนโยนดังขึ้นข้างหูของเขาพร้อมกับพูดว่า "จิน จิน ฉันจะไม่ไป ฉันจะไม่จากไปไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว!" "เสียงนี้... เป็นของพี่สาว เธอคือหลิง อี้หราน ผู้หญิงที่ขอให้ฉันเรียกเธอว่าพี่สาว!" นาทีที่ อี้ จิ่นหลี ลืมตาขึ้นมา เขาก็เห็นใบหน้าที่สวยงาม ดวงตาอัลมอนด์สีดำของเธอเต็มไปด้วยความวิตกกังวล ริมฝีปากสีชมพูของเธอเปิดและปิดราวกับว่าเธอกำลังพูดอะไรบางอย่าง เธอกำลังบอกเขาว่าไม่ต้องกลัว! เมื่อหลิง อี้หราน เห็นว่า อี้ จิ่นหลี ตื่นแล้วเธอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกขณะที่เธอถาม "จิน เกิดอะไรขึ้น? นายฝันร้ายหรือเปล่า?" อี้ จนหลี ปล่อยลมหายใจอย่างสับสน เขาไม่เคยฝันแบบนั้นมาระยะหนึ่งแล้ว เขาฝันว่าผู้หญิงคนนั้นทิ้งเขาและพ่อของเขาโดยไม่สนใจพวกเขา แม้ว่าพ่อของเขาจะรู้เรื่องนี้ แต่เขาก็ไม่ได้ห้ามเธอ เขาอกหักและยิ้มอย่างเจ็บปวด "ใช่ ผมฝันร้าย" อี้ จิ่นหลี ตอบ ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าเขาจับมือของหลิง อี้หราน ไว้อย่างแนบแน่นราวกับว่าเธอเป็นฟางช่วยชีวิตของเขา ในความฝันขณะที่เขากำลังจะจมน้ำเขาได้จับฟางช่วยชีวิตซึ่งมันรู้สึกอบอุ่น... "นั่นมือของเธอเหรอ? “ฉันเคยคิดว่าใครเป็นฟางชีวิตของฉันเมื่อไหร่กัน?!” อี้ จิ่นหลี ปล่อยมือของเธอทันที และความอบอุ่นในมือของเขาก็หายไป เขาขมวดคิ้วใบหน้าของเขาดูซีดลงในทันที เขาขดตัวเป็นลูกบอลกดมือลงบนท้องของเขา เมื่อหลิงอี้หรานเห็นการกระทำของเขาเธอก็กังวลอีกครั้งและถามว่า "นายรู้สึกไม่สบายหรือเปล่า?" "ไม่เป็นไร" เขาพึมพำขณะพยายามระงับความเจ็บปวดโดยพูดว่า "ก็แค่... ปวดท้องเดี๋ยวก็หาย" “ความเจ็บปวดเกิดขึ้นเพราะฝันร้ายหรือเปล่า?” เมื่ออี้ จิ่นหลี ยังเด็กเขาจะปวดท้องทุกครั้งที่พยายามระงับอารมณ์ อย่างไรก็ตามมันไม่ได้เกิดขึ้นเช่นนั้นกับเขาแล้วในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา เมื่อหลิง อี้หราน เห็นว่าใบหน้าของอี้ จิ่นหลี เปลี่ยนเป็นสีซีดเธอก็ปัดผมหน้าม้าออกจากหน้าผากของเขาและเห็นว่าเขาเหงื่อแตกออกมาจนเปียกชุ่มเส้นผมของเขา หลิง อี้หราน รินน้ำอุ่นหนึ่งแก้วและช่วยพยุง อี้ จิ่นหลี ลุกขึ้นนั่ง เขาจัดการจิบน้ำสองสามครั้งก่อนที่จะไล่ริมฝีปากของเขา เขากัดฟันแน่นเป็นครั้งคราวราวกับว่าเขาพยายามใช้ความมุ่งมั่นอดทนต่อความเจ็บปวด หลิง อี้หราน ดูกังวล จู่ ๆ เธอก็ลุกขึ้นพูดว่า "ฉันจะออกไปข้างนอกสักพัก รอฉันนะ!" ก่อนที่เธอจะจากไปเธอห่มผ้าห่มให้เขากลัวว่าเขาจะรู้สึกหนาวและจะทำให้ความเจ็บปวดของเขาแย่ลง ประตูดังขึ้นเมื่อปิดลง เสียงฝีเท้านอกบ้านเริ่มห่างออกไป อี้ จิ่นหลี ถูกทิ้งให้อยู่ในบ้านคนเดียว เขายังคงหลับตารอให้ความเจ็บปวดออกจากร่างกาย มันไม่มีอะไรใหม่สำหรับเขาที่จะอยู่คนเดียว นับตั้งแต่พ่อของเขาจากไป อี้ จิ่นหลี ก็ถูกพาตัวกลับไปที่ตระกูลอี้ แม้ว่าเขาจะมีปู่และคนรับใช้มากมายอยู่รอบตัวเขา แต่เขาก็รู้สึกเหงา หลังจากนั้นไม่นานประตูก็เปิดออก อี้ จิ่นหลี ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยหอบพูดเบา ๆ “จิน ฉันซื้อยามาให้นายแล้ว นายจะไม่รู้สึกเจ็บปวดหลังจากกินยาเข้าไปแล้วนะ” อี้ จิ่นหลี ลืมตาขึ้นและเห็นเธอหอบ ผมของเธอยุ่งเหยิงขณะที่เธอวิ่ง ใบหน้าสวยของเธอดูกังวล เธอมีจมูกที่น่ารักและปากแดงเล็กน้อย แม้ว่า อี้ จิ่นหลี จะเห็นผู้หญิงหลายคนสวยกว่าหลิง อี้หราน แต่ในตอนนั้นเขาก็ไม่สามารถละสายตาจากเธอได้ เขารู้สึกราวกับว่ามีอีกคนในโลกนี้อยู่ข้าง ๆ เขา … หลิง อี้หราน รินน้ำอุ่นหนึ่งแก้วและหยิบสองเม็ดออกมาตามใบสั่งยา เธอช่วยพยุง อี้ จิ่นหลี นั่งและป้อนยาให้กับเขา เมื่อทำเช่นนั้นเสร็จ เธอก็เช็ดเหงื่อออกจากใบหน้าของเขา "ถ้านายยังรู้สึกแย่มาก ๆ ให้ปิดตาของนายลงและพยายามลองที่จะนอนหลับนะ" หลิง อี้หราน กล่าว "วันนี้นายจะนอนบนเตียงและฉันจะนอนบนพื้น" ขณะที่หลิง อี้หราน พูดเธอก็กำลังช่วยเขาไปที่เตียง ขณะที่เธอกำลังจะหันออกไป อี้ จิ่นหลี ก็จับมือเธอไว้ "เกิดอะไรขึ้น? นายยังรู้สึกแย่มากใช่ไหม?" หลิง อี้หราน ถามด้วยความกังวล เขารู้สึกงุนงงขณะมองเธอ เขาจับมือเธอโดยไม่รู้ตัวเพราะเขาไม่ต้องการให้เธอจากเขาไป แล้วไม่นาน อี้ จิ่นหลี ก็พูดว่า "ผมต้องการ... พี่สาวช่วยดูแลผมนะ"