บทที่ 1103

“อ๊าย!” จู่ ๆ หลิงอี้หรานก็ลืมตาขึ้นและลุกขึ้นนั่งบนเตียง ฝันร้าย? ฝันร้ายอีกแล้วเหรอ? เธอหอบหายใจ แล้วเสียงพูดอันสง่างามก็ดังขึ้นในหูของเธอเบา ๆ “เธอฝันอะไร?” หลิงอี้หรานหันไปมองอย่างรวดเร็ว และเห็นใบหน้าของอี้จิ่นหลี เธอกล่าวว่า “ไม่... ไม่มีอะไร! ป่านนี้แล้วทำไมคุณถึงยังอยู่ในห้องฉันล่ะ?” “ฉันนอนไม่หลับ” เขากล่าวพลางยกมือขึ้นซับเหงื่อตรงหน้าผากด้วยทิชชู “เธอเหงื่อแตกมากเลย ออกมามากกว่าตอนที่รักษามือเมื่อตอนกลางวันซะอีก เธอฝันถึงเรื่องตอนที่เธอถูกขังเหรอ?” เธอตัวแข็งทื่อในทันที และเบิกตากว้างอย่างแปลกใจ ขณะที่เธอมองเขา ‘เขา... รู้เหรอ?’ “เธอละเมอพูดออกมาเป็นคำ ๆ ตอนหลับ ฉันก็เลยรู้” เขาบอก และเพราะเขาได้รู้บางส่วน นั้นจึงทำให้เขายิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นใบหน้าอับจนหนทางและเจ็บปวดของเธอระหว่างที่เธอหลับ เมื่อได้ยินอย่างนั้น หลิงอี้หรานก็ยิ้มแห้ง คราวก่อนเธออยู่ใกล้ ๆ และได้ยินเขาเรียกหาพ่อกับแม่ระหว่างที่ป่วย แต่คราวนี้สลับกัน “ก็แค่ฝันถึงตอนที่อยู่ในคุก ฉันฝันถึงมันบ่อย ๆ น่ะ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นแล้วล่ะ” เธอพูดอย่างแผ่วเบา เขาเม้มปากบางเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมาแบบ