บทที่ 76 เจน ดันน์ เจน ดันน์

เมื่อเจนตื่นขึ้น ดวงตาของเธอแดงก่ำ ชั่วขณะหนึ่ง สมองของเธอไม่ทำงาน แต่หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็จำได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น เธอลุกขึ้นนั่งด้วยเสียงดังตุ๊บ เมื่อเธอมองไปรอบ ๆ ชายคนนั้นก็ไม่อยู่แล้ว เธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อความเจ็บปวดแล่นผ่านหัวใจของเธอ เมื่อเธอตื่นขึ้นมาเธอก็รับรู้ว่าเธอนอนเปลือยทั้งคืน เธอเย้ยหยันตัวเอง เธอมั่นใจขนาดไหนที่นอนหลับสนิทข้างผู้ชายคนนั้น? เธอยกมือขึ้นตบหน้าตัวเอง เธออนุญาติให้ตัวเองนอนกับใครก็ได้ยกเว้นฌอน สจ๊วต! เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธออัดแน่นไปด้วยความทุกข์ แม้ว่าจะต้องถูกขังในคุกและใช้เวลาทั้งคืนข้างห้องน้ำ เธอก็จะไม่และไม่สามารถนอนหลับข้าง ๆ ฌอนได้ เธอทำอย่างนั้นได้อย่างไร? เธอจะนอนนิ่ง ๆ ข้างๆผู้ชายคนนั้นได้ยังไง? ผู้ชายคนนั้นคือฌอน สจ๊วต! เสียงตบหน้าของเธอคมชัดและชัดเจน ยิ่งรู้สึกผิดหวังมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งตบตัวเองหนักขึ้นเท่านั้น เจนนั่งลงบนเตียง ผมของเธอยุ่งเหยิงหลังจากการตบตัวเองหลายครั้ง เธอมีอาการปวดตื้อในดวงตาของเธอซึ่งมีเพียงเธอเท่านั้นที่จะเข้าใจ อย่างไรก็ตาม ในวินาทีต่อมา เธอเงยหน้าขึ้นช้าๆและใส่เสื้อผ้าของเธอ อย่างไรก็ตาม กระด