บทที่ 60 คุณทำให้ฉันเจ็บปวดมีบาดแผล และตอนนี้คุณกำลังโรยเกลือลงในแผลนั้น!

เจน ดันน์ ตื่นมาตอนบ่าย บางทีเธออาจจะเหนื่อยเกินไป และอาจจะมีไข้สูงเกินไป นั่นคือสาเหตุที่ร่างกายของเธออ่อนแอมาก เพดานสีขาวเป็นสิ่งแรกที่เธอเห็นเมื่อตื่นขึ้นและลืมตา ในขณะนี้เธอยังคงติดอยู่ในความงุนงงไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน “เธอตื่นแล้วหรอ?” เสียงที่น่าดึงดูดดังขึ้นในทันที หัวใจของ เจน ดันน์ สั่นสะท้านขณะที่เธอหันหัวไปโดยไม่รู้ตัว ข้าง ๆ เตียงของเธอ ชายคนนั้นนั่งด้วยท่าทางสง่างามบนเก้าอี้พนักพิงสูง มีแฟ้มอยู่ในมือของเขา เมื่อ เจน ดันน์ หันมามองเขานัยน์ตาฟีนิกซ์ที่ยาวและแคบของชายคนนั้น เงยขึ้นโดยบังเอิญเขาเงยหน้าขึ้นจากการมองแฟ้มในมือชั่วขณะ เขากวาดสายตาไปที่เธอและถามว่า “เธอหิวไหม?” หลังจากถามคำถามนั้น เขาดึงสายตากลับมาและก้มลงที่แฟ้มอีกครั้ง ริมฝีปากของ เจน ดันน์ แห้งและแตก เธอหันไปมองรอบ ๆ ตัวเธอ “ขอบคุณที่ส่งฉันมาที่โรงพยาบาลค่ะ คุณชายสจ๊วต ฉันทำให้คุณเดือดร้อนมิ ฉันขอโทษนะคะ" ฌอน สจ๊วต จับแฟ้มแน่น ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเสียงที่แหบ ๆ นี้ฟังแล้วแสบแก้วหู และอึดอัด ขอบคุณที่ส่งฉันโรงพยาบาลมิสเตอร์สจ๊วต ฉันทำให้คุณเดือดร้อนมิสเตอร์สจ๊วต ฉันขอโทษ…นอกเหนือจากนี้เธอไม่มีเรื่องอื่นจะพ