บทที่ 58 ความปวดร้าวที่ซ่อนอยู่

นิ้วเรียวของเขาพบกับรอยแผลเป็น มีความรู้สึกของพื้นผิวที่ไม่เรียบมาจากปลายนิ้วของเขา ขณะที่ปลายนิ้วของเขาสัมผัสกับรอยแผลเป็น ฌอน สจ๊วต รู้สึกราวกับว่าปลายนิ้วของเขาถูกน้ำร้อนลวก “พูดตามตรงนะ ฌอน สจ๊วต นายใจร้ายไปไหม ที่จะทรมานร่างกายที่ไม่สมบูรณ์แบบนั้น?” การโทรยังไม่สิ้นสุด เอลิออร์ ไวท์ พูดด้วยท่าทีที่จริงจังและเย้ยหยัน ในอีกด้านของการโทรนี้ดูเหมือนว่าชายคนนั้นไม่ได้ยินที่ เอลิออร์ ไวท์ พูดเลย นิ้วหัวแม่มือของเขาลูบรอยแผลเป็นที่หยาบกร้านอย่างอ่อนโยน ทันใดนั้นเขาก็ทำอะไรแปลก ๆ เขาวางฝ่ามือทั้งหมดลงบนรอยแผลเป็นนั้น เขาศึกษามือของตัวเองอย่างใกล้ชิด สวรรค์รู้ดีว่าเขากำลังศึกษาเกี่ยวกับอะไร สายของ เอลิออร์ ไวท์ ยังคงเชื่อมต่ออยู่ แต่ เอลิออร์ ไม่ได้ยินใครพูดตอบกลับ ปลายสายนั้นช่างเงียบจริง ๆ เงียบมากจนรู้สึกเหมือนว่าเจ้าของโทรศัพท์ลืมวางสาย อย่างไรก็ตาม เอลิออร์ ไวท์ ไม่ได้ริเริ่มที่จะยกเลิกการโทร เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจากหัวเตียงแล้ว "คลิก" มันก็สว่างขึ้น เขาสูดดมกลิ่นนิโคตินอย่างออกรส ในเวลานี้ชายอีกด้านหนึ่งกล่าวอย่างอธิบายไม่ถูกว่า “มันยาวกว่าฝ่ามือของฉัน” "อะไร?" เอลิออร์ ไวท์ ตะ