บทที่ 2

วันต่อมา เมเดลีนตื่นขึ้นจากการนอนหลับของเธอ ก่อนที่เธอจะทันรู้ตัวดี กล่องยาคุมกำเนิดกถูกโยนมาที่เธอ “กินซะ” มาเดลีนยกหัวขึ้นและเห็นเจเรมี่แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เขาดูสุขุมและสง่างาม ต่างจากปีศาจที่แสนโหดร้ายที่เธอเจอเมื่อคืนนี้ เธอมองไปที่กล่องยาคุมกำเนิด หัวใจของเมเดลีนเริ่มสั่นคลอน เธอท้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และเธอไม่ควรกินยาคุมกำเนิด มันอาจทำให้เด็กในท้องพิการได้ “ทำไมเธอยังไม่กินอีกล่ะ? หรืออยากให้ฉันป้อนให้งั้นเหรอ?” ในขณะที่เจเรมี่มองไปที่เมเดลีน เขาก็ดูกระวนกระวายเล็กน้อย “เมเดลีน ฉันบอกเธอแล้ว ฉันไม่คิดที่จะมีลูก เธอมันก็แค่ผู้หญิงต่ำต้อยไร้ยางอายที่แว้งกัดคนที่เลี้ยงดูเธอมา เธอไม่คู่ควรที่จะเป็นแม่ของลูกฉัน!” คำพูดของชายหนุ่มฝังลึกลงในหัวใจของเมเดลีน นี่ก็เข้าฤดูร้อนแล้ว แต่เธอยังคงรู้สึกถึงลมหนาวที่พัดเข้ามาสู่หัวใจของเธอ เธอคิดว่าเด็กคนนี้จะช่วยเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเจเรมี่ได้ แต่ดูเหมือนเธอจะไร้เดียสาเกินไป ในตอนนี้ เธอไม่กล้าแม้แต่จะบอกเขาว่าเธอกำลังท้องลูกของเขาอยู่ ถึงกระนั้น ภายใต้การจ้องมองอันแสนเย็นชาของเจเรมี่ ทำให้เธอไม่มีทางเลือก เธอจึงแกล้งทำเป็นกินยาเข้าไป ทั้งที่ความจริงคือเธอซ่อนมันไว้ใต้ลิ้นของเธอ มาเดลีนรู้สึกผิด เธอกลัวว่าเจเรมี่จะมองเธอออก แต่อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เจเรมี่มองไปที่สายที่โทรเข้ามาและรับทันทีอย่างไม่ลังเล ก่อนที่เขาจะขวดคิ้วเข้าหากัน “อะไรนะ? เมเรดิธพยายามจะฆ่าตัวตายเหรอ? ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ?” เมเดลีนรู้สึกตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน เมอร์พยามยามจะฆ่าตัวตายงั้นเหรอ? เธอไม่สนใจกับอาการไม่สบายที่เกิดขึ้นกับร่างกายของเธอเธอรีบทำความสะอาดตัวเองและเลือกเสื้อผ้ามาใส่แบบสุ่ม ๆ ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งลงไปชั้นล่าง เจเรมีสตาร์ทรถและกำลังจะออกไปแล้ว อย่างไรก็ตาม ประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับก็ได้ถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว “เอามือสกปรกของเธอออกไป ใครอนุญาตให้เธอนั่งบนรถของฉัน?” คำพูดที่เย็นชาและไร้หัวใจทำให้เมเดลีนรีบดึงมือออกจากรถ เธอช่างต่ำต้อยราวกับผืนดินในทุก ๆ ครั้งที่มองไปยังเจเรมี่ “เจเรมี่ ฉันเป็นห่วงเมอร์ ให้ฉันไปกับคุณเถอะนะ” “เธอเป็นห่วงงั้นเหรอ? เธอควรจะมีความสุขไม่ใช่หรือไงถ้าเมเรดิธตายน่ะ?” เขามองมาที่เธออย่างเยือกเย็นและเต็มไปด้วยความดูถูกในสายตาของเขา จากนั้นเขาก็ออกรถไป ใบหน้าของมาเดลีนขาวซีด หลังจากที่ยืนงงอยู่สักพัก เธอก็เรียกรถและตามรถของเจเรมี่ไป ในโรงพยาบาลใจกลางเมืองแห่งหนึ่ง เมเดลีนตามเจเรมี่มาถึงห้อง ภายในนั้น เธอมองเข้าไปด้วยความกังวลในขณะที่เจเรมี่เดินไปที่เตียงคนไข้ ในตอนนั้น เมเรดิธนั่งอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าซีดเผือด ดวงตาของเธอยังคงเปียกชื้น เธอดูแย่มาก ๆ อย่างไรก็ตาม ช่างโชคดีที่เธอไม่เป็นอันตราย เมเดลีนถอนหายในด้วยความโล่งอก เมื่อเมเรดิธเห็นเจเรมี่ ใบหน้าของเธอก้มลง เธอเข้าสู่อ้อมกอดของเขาทันที “เจเรมี่...” “เธอเรียกชื่อของเจเรมี่อย่างหวานแหวว พร้อมเล่าความคับแค้นใจให้เขาฟังขณะที่ถูกโอบกอดอยู่ ” ในสายตาของเมเดลีน เจเรมี่และเมเรดิธดูเหมือนคู่รักกัน ในขณะที่เธอเป็นเพียงคนนอก เมเดลีนเก็บความเศร้าเอาไว้ในใจก่อนจะเดินไปข้างหน้า “เมอร์...” “มาเดลีน เธอนี่มันไม่สำนึก! กล้าดียังไงถึงได้มาหาเมเรดิธ! ” แค่เพียงเมเดลีนกำลังจะก้าวเดินไป น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธก็ดังมาจากข้างหลัง น้ำเสียงช่างคุ้นเคย มันคือเสียงของแม่ของเมเรดิธ คุณโรส เทนเนอร์ เมเดลีนหันกลับมาและถูกตบเข้าที่หน้าอย่างแรง ส่งผลให้การสายตาของเธอพล่าเบลอจากการตบที่รุนแรง “นางผู้หญิงแพศยาไร้ยางอาย เรารับเลี้ยงเธอด้วยความเมตตา ให้เธอได้มีกิน ให้เธอมีเสื้อผ้าใส่ และในตอนสุดท้าย เธอกลับเป็นคนอกตัญญูที่แย่งคู่หมั้นของเมเรดิธไป!” ทันใดนั้น โรสก็เริ่มพูดถึงเรื่องที่เธอหลับนอนกับเจเรมี่เมื่อสามเดือนก่อน อย่างไรก็ตาม เธอไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เมเดลีนอยากจะอธิบายเกี่ยวกับตัวเธอ แต่เธอกลับถูกตบอีกครั้งบนอีกข้างของใบหน้า มุมปากของเธอกำลังมีเลือดซึมออกมาหลังจากถูกตบ มากไปกว่านั้นคือเธอรู้สึกวิงเวียนและเกือบล้มลงไปในที่สุด ตามด้วยเสียงตะโกนของจอน ครอว์ฟอร์ดที่ดังขึ้นเข้าในหูของเธอ “มาเดลีน นับจากวันนี้เป็นต้นไป เธอไม่ใช่คนของครอว์ฟอร์ดอีกต่อไป เราไม่มีลูกสาวที่ไร้ยางอายที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่เธอต้องการแบบนี้!” หลังจากที่เขาพูดจบ จอห์นก็เตะมาเดลีน