บทที่ 1

มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด ออกจากโรงพยาบาลแล้ว เธอถือผลตรวจด้วยมือที่กำลังสั่น ดูเหมือนจะมีน้ำตาคลออยู่ในดวงตาของเธอ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันบ่งบอกว่าเธอมีความสุขหรือกำลังเสียใจกันแน่ “คุณครอว์ฟอร์ด คุณกำลังตั้งครรภ์” เสียงของคุณหมอยังดังขึ้นในหูของเธออีกครั้ง เมื่อสามเดือนที่แล้ว เธอได้แต่งงานกับเจเรมี่ วิทแมน เขาคือนายน้อยลำดับที่ 1 ของตระกูลอันทรงเกียรติซึ่งเป็นที่อิจฉาของคนทั้งเมืองเกลนเดล ในวันแต่งงาน ผู้หญิงในเมืองต่างอิจฉาเธอ เธอเคนคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มีความสุขและโชคดีมากที่สุดในโลกใบนี้ ตั้งแต่ที่เธอพบกับเจเรมี่เมื่อตอน 10 ขวบ ความรู้สึกดี ๆ ก็ได้เติบโตขึ้นในใจของเธอ เพื่อที่จะได้ยกระดับตัวเองขึ้นไปให้เท่ากับเจเรมี่และแอบมองเขาท่ามกลางผู้คนมากมายได้ เธอพยายามเป็นอย่างมากที่จะพัฒนาตัวเองในระยะเวลา 12 ปีที่ผ่านมา เธอรู้สึกอยู่เสมอว่าพวกเขาเหมือนต่างคนต่ามาจากคนละโลก เธอเป็นเหมือนเด็กในป่าที่เติบโตมาในที่รกร้าง เธอจะสามารถเข้าไปมีความสัมพันธ์อันใดกับคนอย่างเขาได้ ? อย่างไรก็ตาม ไม่แน่อาจแน่ใจได้ว่าเธอได้รับพรจากพระเจ้าหรือกำลังถูกพระเจ้ากลั่นแกล้งกันแน่ เมื่อสามเดือนก่อน เธอได้ร่วมงานวันเกิดของเพื่อนคนหนึ่ง และในเช้าวันต่อมาที่เธอตื่นขึ้น เธอก็เห็นเจเรมี่นอนอยู่ข้าง ๆ เธอ รอยสีแดงที่เปื้อนอยู่บนผ้าดูสะดุดตามาก นั่นช่วยอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเธอและเจเรมี่ในคืนก่อนหน้าได้เป็นอย่างดี ก่อนที่เธอจะเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมด เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นพร้อมกลุ่มผู้สื่อข่าวที่ยืนขวางทางออกเอาไว้ พวกเขาแทบรอไม่ได้ที่จะเปิดเผยข่าวเกี่ยวกับเจเรมี่ที่ใช้เวลาทั้งคืนกับหญิงสาวปริศนา วิทแมนเป็นตระกูลที่โดเด่นที่สุดในเกลนเดล เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นตระกูลชนชั้นสูงและมีชื่อเสียง หลังจากที่ผู้อาวุโสของตระกูลผู้หัวโบราณรู้เรื่องนี้ เขาก็ได้ประกาศให้เจเรมี่และเมเดลีนแต่งงานกันทันที มันเป็นเหมือนความฝันสำหรับเมาเดลีน แต่อย่างไรก็ตาม มันดูไม่เป็นความฝันที่ดีเลย เจเรมี่ไท่ได้รักเธอ ในทางกลับกัน เขาดูถูกเธอ เขาเกบียดเธอ เกลียดการมีอยู่ของเธอ เพราะเธอทำให้เขาม่สามารถรักกับผู้หญิงที่เขารักได้ เมเรดิท ครอว์ฟอร์ด ต้องพูดว่าเป็น เมเรดิท ครอว์ฟอร์ด พี่สาวสุดที่รักของเมเดลีนเอง. อย่างไรก็ตาม เมเดลีนรวบรวมความกล้าเพื่อที่จะโทรหาเจเรมี่ ไม่มีอะไรให้แปลกใจ สายของเธอถูกตัด ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงแค่ส่งข้อความไปบอกเขาว่ามีเรื่องบางอย่างต้องบอก และหวังว่าเขาจะกลับมาที่บ้านในคืนนั้น พวกเขาแต่งงานกันมาได้สามเดือนแล้ว แต่เขาก็ไม่เคยอยู่บ้านเลยสักคืน มาเดลีนนรต้องอยู่ตามลำพังในห้องนอน และเธอรู้ดีว่าเขาเลือกที่จะใช้เวลาทั้งคืนอยู่ที่ไหน เขาไม่รับสาย และก็ไม่ตอบข้อความกลับมา หัวใจของเมเดลีนกำลังเหน็บหนาว เธอรู้แล้วว่าเจเรมี่จะไม่กลับมาบ้านในคืนนี้ เมื่อมันเป็นอย่างนั้นแล้ว เธอจึงอาบน้ำและกำลังจะพักผ่อน แต่จู่ ๆ ประตูก็ถูกเปิดอย่างรุนแรงจนเกิดเสียงโครมคราม เธอยกหัวขึ้นและรู้ตกใจเมื่อเธอเห็นใบหน้าอันหล่อเล่าที่แสนเย็นชาของเจเรมี่ หัวใจของเธอเต้นจนควบคุมแทบไม่อยู่ “เจเรมี่ คุณกลับมาแล้ว” เธอเรียกชื่อเขาอย่างระมัดระวัง ปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้าอันเกลี้ยงเกลาของเธอ อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอเข้าใกล้เขา ชายหนุ่มก็ทำการจับแขนเธอและโยนเธอลงบนเตียงอย่างรุนแรง ข้อต่อของนิ้วมือของเขาหนักแน่นและจับคางของเมเดลีนอย่าเต็มแรง สายตาของเขาเมไปด้วยความมึนเมาและเคียดแค้น “มาเดลีน เธอชอบฉันขนาดนั้นเลยหรอ? จนถึงขั้นต้องปีนขึ้นมาบนเตียงของฉันด้วยวิธีน่ารังเกียจแบบนี้เลยหรอ หา?” น้ำเสียงผู้ชายที่เปล่งออกมาช่างมีเสน่ แต่มันกลับแฝงไปด้วยการเยาะเย้ยและเกลียดชังในน้ำเสียงของเขา ใบหน้าของเธอซีดเผือดในขณะที่เธอมองไปยังชายที่เธอรักมามากว่า 12 ปี และหัวใจของเธอก็กำลังสั่นด้วยความเจ็บปวด “เจเรมี่ คุณเข้าใจฉันผิด...” “เข้าใจผิดงั้นเหรอ?” ชายหนุ่มมองเธออย่างดูถูกล้วหัวเราะเบา ๆ “มาเดลีน ทำไมเธอถึงยังทำตัวเสแสร้งอยู่ได้?” หลังจากที่เขาพูดจบ...