บทที่ 20

มาเดลีน นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ตัวเธอเองอยู่ในสภาพที่สะบักสะบอมขนาดไหน และผู้หญิงทุกคนย่อมต้องการปรากฏตัวในภาพปลักษณ์ที่ดูดีที่สุดให้กับผู้ชายที่รักเห็น แต่บัดนี้นั้นเขากำลังเห็นเธอที่นี่ ในสภาพที่เลวร้ายและไม่เหลือชิ้นดีนี้ ร่างการถูกปกคลุมไปด้วยรอยแผลที่มาจากน้ำใจที่เขามอบให้ “ใครอนุญาตให้เข้ามา” เจเรมี่หยุดอยู่นอกประตู มาเดลีน มองไปที่เขา “นี่คือบ้านของฉัน” "บ้านของเธอ?" เขาหัวเราะเบา ๆ “เธอคิดว่า ตัวเองมีสิทธิ์เรียกที่นี่ว่าบ้านของเธองั้นหรอ” ดวงตาของมาเดลีน ไร้แสงและจางลงกับน้ำคำที่เจเรมี่มอบให้ประหนึ่งเศษแก้วทิ่มแทงหัวใจเธอ “ถ้าแมร์ไม่ใจดีสงสารเธอ เธอก็คงนอนเน่าอยู่ในคุก” คำพูดของเจเรมี่ผสมผสานไปด้วยความรักที่มีต่อเมเรดิธ “เหอะ ใช่ ถ้ามันเป็นเช่นนั้น ฉันก็คงไม่ได้ไปอยู่ในสถานที่บ้า ๆ นั่น” เจเรมี่กำลังโกรธอย่างเห็นได้ชัดกับสิ่งที่เธอพูด “นึ่เธอยังพยายามที่จะพูดเรื่องพรรณนั้นแม้กระทั่งตอนนี้งั้นเหรอ? “เจเรมี่ฉันไม่ได้ทำ! ฉันกำลังพูดความจริง!" มาเดลีน กำหมัดแน่นและเน้นคำพูดของเธอด้วยความสูง ไม่ว่าอย่างไรใบหน้าที่เหมือนเป็นงานชิ้นเอกของพระเจ้าถูกปกคลุมด้วยชั้นของน้ำแข็ง เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่มาเดลีน “ไม่ได้ทำงั้นหรอ ฮือ? ดีเลย ถ้างั้นลงไปตรงนั้นแล้วคุกเข่า ฉันจะเชื่อถ้าเธอคุกเข่าจนกว่าฝนจะหยุดตก” มาเดลีนนิ่งแข็งเช่นดังหินกับความตกใจและสัมผัสท้องโดยไม่รู้ตัว “เธอไม่อยากให้ฉันเชื่อหรือไง ทำไมยังยืนอยู่ที่นี่?” เจเรมี่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา มาเดลีน ยืนอยู่กลางสายฝนขณะที่เธอเงยหน้ามองชายที่เคยห่วงใยเธอมากในความทรงจำของเธอ “เจเรมี่ฉันมี…” “เจเรมี่ฉันหิว” ก่อนที่ มาเดลีน จะพูดจบเสียงของเมเรดิธ ก็ดังขึ้นจากในบ้าน เมเรดิธอยู่ที่นี่งั้นหรอ ความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ได้เริ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเธอหัวใจของมาเดลีน จมลง ราวกับว่ามันกำลังจมลงในเหวลึก เจเรมี่มองไปที่ มาเดลีน อย่างไม่สบอารมณ์ “เมเรดิธจะค้างคืนที่นี่ ถ้าเธอต้องการเข้าบ้านหลังนี้จงต้องคุกเข่าซะจนกว่าฉันจะพอใจ” เขาปิดประตูใส่หน้าเธอทันทีที่พูดจบ ไม่เหลือความปราณีให้เธอเลยสักนิด ท่ามกลางสายฝนเย็นยะเยือกที่กำลังร่วงหล่นบนร่างกายของหญิงโชคร้าย ในขณะนี้อุณหภูมิในร่างกายและอุณหภูมิในหัวใจเธอลดลงเท่ากัน ท้องฟ้าที่ครึ่มสลัวพลบค่ำ แสงไฟถูกสาดส่องออกมาจากห้องนอนใหญ่ที่ไฟเปิดอยู่ เงาสองร่างถูกเหวี่ยงลงบนม่านและภาพพวกมันช่างเป็นภาพที่น่าเจ็บปวด ‘เจเรมี่คุณจะเชื่อฉันจริงๆเหรอ?’ 'ก่อนจะหมดวัน ยังเทียบไม่ได้แม้เเต่ลมหายใจของเมเรดิธที่อยู่ข้าง ๆ คุณบนเตียง ... ' หลังจากคืนนั้นความง่วงซึมยังไม่คลายมาเดลีนงัวเงียขึ้นมาพบเจอกับรอยยิ้มเยาะของเมเรดิธ “มาเดลีน ฉันไม่คิดว่าเธอจะคุกเข่าทั้งคืนเพื่อเรียกความสนใจจากเจเรมี่” เมเรดิธกำลังตะโกนด้วยเรี่ยวแรงมหาศาล ดูเหมือนว่าลูกในท้องของเธอยังโชคดีที่ยังสบายดีแม้ว่าเธอจะกลิ้งตกบันไดแล้วก็ตาม “ถ้าเธอชอบคุกเข่าก็คุกเข่าต่อไป!” เธอหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อนจะหันกลับมา ทั่วทั้งปากของมาเดลีน แห้งเหือด เธอไม่สบายดังนั้นเธอจึงไม่มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะเถียงกับเมเรดิธ หลังจากอยู่ในท่าเดิมตลอดทั้งคืนแขนขาของ มาเดลีนมีอาการชามาก เธอลุกขึ้นและกระเสือกกระสนเพื่อเข้าบ้าน แต่ก่อนที่เธอจะเดินไปไกลกว่านั้น เจเรมี่ก็ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ มาเดลีน เหนื่อยมากจนเข่างอ เธอเอื้อมมือไปคว้าคอเสื้อของเจเรมี่ ริมฝีปากซีดของเธอวิงวอน“ เจเรมี่โปรดเชื่อฉัน ฉันไม่ได้ผลักดันเมเรดิธ จริงๆ…” “ทำไมฉันต้องเชื่อผู้หญิงที่เลวทรามและไร้หัวใจเช่นเธอ” เขาเหยียดหยามเธอทั้งกายและใจ ก่อนจะออกแรงผลัก มาเดลีน ออกไป ศีรษะของมาเดลีนมีอาการเจ็บปวดอย่างมาก ขณะที่เธอนอนแผ่หราอยู่บนพื้น ความเจ็บปวดมันมากจนไม่เธอสามารถลุกขึ้นได้ เธอกุมท้องของเธอและเหงื่อเย็นเริ่มก่อตัวบนหน้าผากของเธอ เธอนึกถึงเด็กทันทีมาเดลีน ใช้ทุกสิ่งทุกอย่างทั้งหมดที่เธอมีเพื่อคว้ากางเกงของเจเรมี่ “เจเรมี่ฉันปวดท้อง ได้โปรดพาฉันไปโรงพยาบาล” สิ่งนั้นไม่สามารถส่งไปถึงเจเรมี่ได้ เขาที่มองไปที่เธอมีแต่ความรังเกียจเท่านั้น “มาเดลีน เธอช่างแสดงเก่งมาก” “ไม่เจเรมี่…ฉันไม่ใช่…เจเรมี่ฉันเจ็บปวดมาก…” มาเดลีน ขยับริมฝีปากเบา ๆ เธอรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังลอยขึ้นและใกล้หมดสติเต็มที เธอจับกางเกงของเขา “แม้ว่าคุณจะเกลียดฉันหรือไม่พอใจฉัน แต่ลูกในท้องเป็นของคุณ…” “ฮึ” เจเรมี่เย้ยหยัน มีการเยาะเย้ยในดวงตาของเขา "เด็ก? มาเดลีน เธอสามารถสร้างเรื่องทำได้ทุกอย่างจริงๆ! ไปให้พ้น!” เจเรมี่เตะมือของเธอที่จับกางเกงของเขาออกไป เมื่อถูกเตะออกไป มาเดลีน ก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เธอเงยหน้าขึ้นมองชายผู้เยือกเย็นตรงหน้าเธอ น้ำตาไหลลงมาจากดวงตาของเธอขณะที่เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากในหัวใจ “เมื่อ 12 ปีก่อนเด็กผู้ชายคนหนึ่งพูดกับฉันว่า ‘ลินนี่ ฉันจะปกป้องและทะนุถนอมเธอตลอดไป ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณบาดเจ็บ… ’ดังนั้นฉันเดาว่าทั้งหมดเป็นเรื่องโกหก…ตลอด 12 ปีที่ผ่านมามันเป็นความหลงใหลที่น่าสมเพช…คุณไม่ใช่เจซ ของฉันอีกต่อไป” อะไร? หัวใจของเจเรมี่เต้นรัว ความทรงจำคุ้นเคยที่แสนสมบูรณ์แบบที่ไม่เคยมีใครล่วงรู้เขาเก็บไว้ในใจมาตลอดก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งโดยไม่มีสัญญาณเตือน เขาเคยพบหญิงสาวชื่อ ลินนี่ ที่ชายหาดในปีนั้น เด็กผู้หญิงคนนั้นไร้เดียงสาและไร้เดียงสา เธอน่ารักและซุกซน เขาเกือบจะตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกพบ ในความทรงจำที่สวยงามเหล่านั้นผู้หญิงคนนั้นมักจะติดตามและเรียกเขาว่าเจซอย่างไพเราะ เขาสัญญากับเธอว่าเขาจะอยู่กับเธอตลอดไปและรับเธอเป็นภรรยาของเขา หลังจากที่เขาพบว่าผู้หญิงคนนั้นชื่อเมเรดิธ เจเรมี่ก็ตัดสินใจที่จะทำดีกับผู้หญิงที่ชื่อเมเรดิธ ตลอดไป เขาพร้อมที่จะทำลายคนที่ทำร้ายเธออย่างรุนแรง! แต่ทำไม มาเดลีน ถึงบอกเขาเกี่ยวกับสัญญาที่เขาเคยทำไว้เมื่อตอนที่เขายังเด็กได้? เจเรมี่รู้สึกราวกับว่ามีอะไรบางอย่างกำลังจะกระโจนออกจากอกของเขา เขาก้มลงและจับไหล่ของมาเดลีน ด้วยมือของเขา "เธอกำลังพูดอะไร?"