บทที่ 19

เวลาล่วงเลยผ่านไปไม่นานเจเรมี่มาถึงที่นี่ แต่เขาไม่ได้มาตามคำขอของมาเดลีน เขามาเพื่อต่อว่าเธออย่างโหดร้าย แสงในห้องเยี่ยมผู้ต้องหาที่มืดสลัว แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่มาเดลีนจะเห็นแรงอาฆาตพยาบาทและความร้ายกาจบนใบหน้าของชายคนนั้น มาเดลีน​ยังคงยืนยันด้วยความหนักแน่น “ฉันไม่ได้เป็นคนผลักเมเรดิธ เธอล้มลงด้วยความตั้งใจของตัวเอง เจเรมีโปรดเชื่อฉันสักครั้ง!” เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ เจเรมีก็ยื่นมือออกมา มือเย็นของเขาจับหลังคอของเธอแน่นก่อนดึงเธอเข้าหาตัว ดวงตาสีดำที่ไร้ก้นบึ้งของเขาเหมือนมีดเล่มเล็กที่เย็นในขณะยิงแสงจ้าออกมาและพูดว่า “ไม่เพียงแต่มีหลักฐาน แต่ยังมีพยาน เธอยังมีหน้ามาบอกว่าเธอไม่ได้ทำ?” “ฉันไม่ได้! เมเรดิธเป็นคนสร้างมันขึ้นมา! ฉันไม่ได้ผลักเธอ! ฉันไม่ได้ทำ!” มาเดลีนอารมณ์เสีย เธอยังคงเน้นย้ำความจริงโดยหวังว่าผู้ชายคนนั้นจะเชื่อเธอสักครั้ง… ถึงกระนั้นดวงตาของเจเรมี่ มีแต่ความน่ากลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ มือของเขาที่หลังคอของเธอถูกบีบให้แน่นขึ้น “ แมร์ยอมเสี่ยงเอาชีวิตและลูกในท้องเพื่อมาใส่ร้ายเธอ? มาเดลีนเธอไม่คิดบ้างหรอว่าทฤษฎีของเธอช่างน่าสมเพชสิ้นดี” มาเดลีน​กล้ำกลืนความความเจ็บปวดนั้นและมองเข้าไปในดวงตาของเจเรมี่ เขาดูราวกับว่าเขารังเกียจเธอ “เด็กในท้องของเธอไม่ใช่…” "หุบปาก!" เจเรมี่เอ่ยขัดจังหวะมาเดลีน ก่อนที่เธอจะพูดจบด้วยถ้อยคำที่หยาบคาย ความโกรธทำให้เขาผลักมาเดลีนออกไป ด้วยสภาพของมาเดลีนที่อยู่ในกุญแจมือเธอไม่สามารถทรงตัวได้จึงทำให้ธอล้มลงกับพื้น ความเจ็บปวดที่ทำให้ร่างกายของเธออ่อนแอลง ตอนนี้ใบหน้าของเธอขาวซีด แต่เธอกัดฟันและพยายามที่จะเงยหน้าขึ้น “เจเรมีฉันไม่ได้ทำ! ฉันไม่ได้เป็นคนผลักเธอจริงๆ!” ชายคนนั้นยืนอยู่เหนือหัวของเธอ ดวงตาสีเข้มอันเย็นยะเยือกของเขาจับจ้องมาที่เธอ “ไปอธิบายเรื่องชั้นต่ำพวกนั้นของเธอในคุก มาเดลีนจำไว้นะหากมีอะไรเกิดขึ้นกับแมร์และลูกของเธอ​ ฉันจะฝังเธอไปพร้อม ๆ​ กับพวกเขาด้วย!” คำพูดที่เย็นชาของเขาตะคอกใส่เธอก่อนที่เขาจะจากไปอย่างไร้เยื่อใย เหงื่อเย็นโชกที่หน้าผากของมาเดลีน ขณะที่เธอคลานไปยังทิศทางที่เจเรมีกำลังเดินจากไปเธอร้องเรียกขอความช่วยเหลือ “เจเรมีฉันปวดท้อง…” ผู้ชายชายคนนั้นไม่ได้หยุดหันมามองเธอสักนิด เขาก็เดินจากไป เจ้าหน้าที่ปิดประตูเหล็กของห้องเยี่ยมผู้ต้องหาและนำมาเดลีน กลับไปยังที่คุมขังเช่นเดิม ในคืนนั้นมาเดลีน มีอาการเจ็บปวดอย่างรุนแรงในท้องของเธอ เธอ​แจ้งให้เจ้าหน้าที่ทราบว่าเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ แต่เธอไม่ได้รับความช่วยเหลือใด ๆ ในทางกลับกันเธอถูกเพื่อนร่วมห้องขังทำร้ายร่างกายอย่างไม่มีเหตุผล มาเดลีน ป้องกันท้องของเธอและปล่อยให้หมัดลงบนร่างกายของเธอ หัวหน้าแก๊งดึงผมของมาเดลีนและยิ้มเยาะขณะที่หล่อนตบหน้าเธอฉาดใหญ่ "คุณชาย​​วิทแมน บอกให้เราดูแลคุณให้ดี ใครใช้ให้เธอรังแกผู้หญิงทีอันเป็นที่รักของเขา” เลือดในร่างกายของมาเดลีนเย็นลงชั่วขณะ นี่เหรอคือความ "ห่วงใย" ที่เจเรมีมอบให้เธอ เธอไม่สามารถวาดจินตนาการถึงความโหดร้ายของเจเรมี่ ที่มีได้ เธอท้องลูกของเขาอยู่ แต่เขายังคงปฏิบัติต่อเธอด้วยความรุนแรงไร้ความปราณีเช่นนี้ กระนั้นเขาได้ขอให้เธอทำแท้งเด็ก เขาจะดูแลเธอได้อย่างไร? ในใจของเขาแล้วมันจะดีที่สุดถ้าเธอได้ตายไป เช้าวันรุ่งขึ้นมาเดลีน บอกเจ้าหน้าที่เกี่ยวกับการที่เธอถูกทำร้ายเมื่อคืนก่อนแต่อีกฝ่ายเพียงมองเธออย่างงง ๆ “ คุณพูดเรื่องไร้สาระอะไร? หากเกิดขึ้นจริง เราจะไม่รู้เรื่องเหล่านี้ได้อย่างไร” มาเดลีนเองรู้ดีว่าการที่เธอพูดออกไปก็ไม่มีประโยชน์ ไม่มีใครสามารถกล้าขัดเจเรมี่ได้ในเกลนเดลแห่งนี้ หัวใจที่เย็นชาของเธอสิ้นหวังเมื่อมองไปที่กรงอันมืดมิดภายใต้การมองเห็นที่พร่ามัวไปด้วยคราบน้ำตา ภาพจำผุดออกมาให้เธอเห็น​ ในฉากของความทรงจำของเธอ “เจเรมีคุณเคยบอกว่าคุณจะปกป้องฉันตลอดไป" มาเดลีนคิดว่าเธอคงไม่มีโอกาสได้ออกจากคุกนี้เเล้ว เวลาล่วงเลยผ่านไปสองวันนายตำรวจกล่าวเเจ้งว่าโจทก์ได้ยกเลิกการฟ้องร้องเธอ และเธอก็ได้รับการปล่อยตัว แต่ถึงอย่างงั้นโจทก์ยังคงสงวนสิทธิ์ในการพิจารณาเรื่องนี้ต่อไป หลังจากที่เธอถูกปลดล็อก เธอเห็นว่าท้องฟ้าเป็นสีเทา มันเป็นเพราะละอองฝน เธอลากร่างกายที่แสนเหนื่อยล้าและสะบักสะบอมเพื่อจะไปจากที่นี่ แต่เธอต้องแปลกใจเมื่อเธอเห็นแดเนียลอยู่ตรงหน้าเธอ ด้วยความสงสัยเธอจึงเอ่ยถามเขา “แดนทำไมคุณถึงมาที่นี่” แดเนียลยิ้มให้เธอเบา ๆ แล้วเปิดประตูรถ “ฉันมารับเธอ” มาเดลีนลังเล เพราะเธอไม่ได้อาบน้ำมาสองวัน เนื้อตัวของเธอสกปรกแถมยังมีกลิ่นไม่พึงประสงค์ เธอไม่ต้องการให้รถของแดเนียลสกปรก “ขึ้นมาเถอะ แมดดี้ ฉันจะไปส่งเธอที่บ้าน” แดเนียลเห็นความลังเลใจของเธอ แต่เขาก็ไม่รังเกียจ เม็ดฝนเริ่มกระหน่ำลงมาหนักขึ้น ตลอดเส้นทางเมื่อมาถึงวิลล่า มาเดลีนกล่าวขอบคุณเขา ขณะที่เธอกำลังจะลงจากรถ แดเนียลทักท้วงบางอย่างขึ้น “เจเรมี่ทำไม่ดีกับเธอหรือเปล่า” มาเดลีนหันหน้าหนีทันที “ไม่ เขาดูแลฉันดีมาก ขอบคุณพี่แดน ฉันไปก่อนนะ” เธอลงจากรถด้วยอาการไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เธอเดินฝ่าเข้าไปข้างในท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก ทันทีที่ก้าวลงจากรถหยาดฝนนับพันล่วงโรยใส่เธอจนเปียกโชกในเวลาเพียงไม่กี่วินาที ประตูถูกเปิดออกทันที ที่เธอกำลังจะเข้าบ้าน ร่างที่สง่างามของเจเรมีก็ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ