บทที่ 15

ท่าทีที่เข้าใกล้อย่างกะทันหันของเขา ทำให้หัวใจของมาเดลีนเกิดเต้นเร็วขึ้น ใบหน้าของเธอก็เริ่มร้อนผ่าวขึ้นเรื่อย ๆ เช่นกัน เธอเงยหน้าขึ้นมองเจเรมี่ ใบหน้าด้านข้างของเขาดูดีมาก แต่ใบหน้าของเขายังดูเรียบเฉย “ปู่อยู่นี่” คำพูดสามคำที่เขาพูดออกมาอย่างเยือกเย็น และมาเดลีนก็เข้าใจในทันที เขาแค่อยากจะแสดงว่าเป็นคู่รักที่รักกันดีต่อหน้าท่านอาวุโสแห่งวิทแมน หัวใจของมาเดลีนเริ่มหนาวเหน็บ และเธอรู้สึกว่ามันเป็นการเสแสร้งแกล้งทำเหลือเกิน ไม่มีใครที่เป็นคนนอกบนโต๊ะอาหารมื้อนี้ ถ้าจะมีสักคนก็คงจะเป็นเมเรดิธ สายตาของท่านอาวุโสแห่งวิทแมนดูมีเมตตา อย่างไรก็ตาม ด้วยเหตุผลบางอย่าง มาเดลีนรู้สึกว่าเขายังคงดูเหมือนเดิม ราวกับว่าเธอเคยเห็นเขาเมื่อหลายปีก่อน สิ่งที่สร้างความประหลาดใจให้มาเดลีนก็คือการที่เจเรมี่เมินเฉยต่อความรู้สึกของเมเรดิธ และดูแลเธอเพียงเพื่อทำให้ท่านอาวุโสมีความสุข ไม่ใช่แค่ที่เขาตักอาหารให้เธอ แต่เขายังแกะกุ้งให้เธออีกด้วย นี่เป็นครั้งแรกที่มาเดลีนเห็นยิ้มอันอ่อนโยนของเจเรมี่ในโอกาสที่หาได้ยากเช่นนี้ มาเดลีนเงยหน้าขึ้นมองเมเรดิธ เธอกำลังบังคับตัวเองให้ยิ้ม แต่เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้มีความสุข มันรู้สึกเหมือนกับความฝัน อย่างไรก็ตามเธอรู้ดีว่าความฝันนี้เดี๋ยวมันก็จบลงแล้ว หลังจากมื้อค่ำ เจเรมี่จับมือมาเดลีนเดินไปยังโรงรถ ความอบอุ่นของเขาเข้าไปถึงก้นบึ้งของหัวใจของเธอ และหน้าของเธอก็ร้อนผ่าวขึ้น เธออยากจะอยู่อย่างนี้ไปอีกนานเท่านาน... อย่างไรก็ตาม ความจริงนั้นช่างโหดร้าย เมื่อพวกเขามาถึงข้าง ๆ รถ เจเรมี่ก็สะบัดมือของมาเดลีนออกไปด้วยความรังเกียจ “ไปให้พ้น” ท่าทีน่ากลัวที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันของเขาทำให้มาเดลีนอยู่ในสภาวะตกใจ เธอมองไปที่เจเรมี่ที่เปิดประตูอย่างระมัดระวังให้แก่เมเรดิธที่ตามหลังพวกเขามา ต่อจากนั้นเขาก็มองดูหล่อนที่ก้าวเข้าไปในรถ ก่อนจะขับรถและหายไปต่อหน้าต่อตาของมาเดลีน มาเดลีนจึงถูกทิ้งให้อยู่บนถนนอันว่างเปล่า ลมในฤดูใบไม้ร่วงพัดมากระทบกับใบหน้าของเธอ และความเหน็บหนาวก็เข้าถึงหัวใจของเธอ มากไปกว่านั้น สายลมยังพัดพาความอบอุ่นและความเสน่ห์จอมปลอมออกไปด้วย … ในคืนนั้น เจเรมี่ไม่ได้กลับมาที่บ้านเช่นเคย ในขณะที่กำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องชายที่เธอรักกำลังกอดก่ายกับผู้หญิงคนอื่น ทำบางอย่างที่ใกล้ชิดกัน มาเดลีนก็ค้าหาข้อมูลทุกอย่างในออนไลน์ที่เกี่ยวกับอาการเจ็บป่วยของเธอ หัวใจของเธอเจ็บปวดอย่างมาก ตำแหน่งของเนื้องอกของเธอช่างเลวร้าย มันอาจจะเป็นความเสี่ยงครั้งใหญ่ในการผ่าตัด แม้ว่าพวกเขาจะทำแท้งเด็กเพื่อเลือกช่วยเธอ แต่สิ่งเลวร้ายบางอย่างอาจจะเกิดขึ้นกับเธอเช่นกัน หากเป็นเช่นนั้นเธอก็ยินดีที่จะเสี่ยงให้กำเนิดลูกเพียงคนเดียวของเธอและเจเรมี่ ในวันต่อมา มาเดลีนตื่นขึ้นมาแต่เช้าและไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลอีกครั้ง หลังจากที่เธอได้รับผลตรวจ เธอก็ทำได้เพียงยอมรับโชคชะตาของเธอ เมื่อมองไปที่ผลตรวจ มาเดลีนก็เริ่มร้องไห้ออกมา ‘โอ้ เจเรมี่ ฉันคิดว่าอย่างน้อยฉันจะได้อยู่กับคุณไปทั้งชีวิต แม้คุณจะเกลียดฉันและไม่พอใจฉัน แต่ถึงอย่างไรฉันไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตของฉันจะช่างแสนสั้นขนาดนี้’ เธอกำลังเดินอยู่บนถนนด้วยความสับสน เมื่อเธอได้รับข้อความจากคนแปลกหน้า เธอเปิดมัน เธอก็ได้เห็นวิดีโอคลิปหนึ่ง มันคือวิดีโอที่เธอถูกกล่าวหาว่าขโมยสร้อยข้อมือ ซึ่งบังเอิญเป็นจังหวะที่ถ่ายได้ทันเห็นพอดีในตอนที่เมเรดิธแอบใส่สร้อยข้อมือไว้ในกระเป๋าของเธอ มาเดลีนไม่รู้ว่าใครเป็นคนที่ส่งวิดีโอนี้ แต่เธอก็ขอบคุณเขาคนนั้นทันที เธอไม่คิดอะไรอีกและเรียกรถเพื่อไปยังออฟฟิศของเจเรมี่ ถึงแม้เธอจะมีเวลาในการมีชีวิตอยู่ไม่มาก เธอไม่ต้องการปล่อยให้ผู้หญิงที่เลวทรามและโหดร้ายคนนั้นหลอกเจเรมี่อีกต่อไป เธอมาถึงตึกสำนักงานของวิทแมน เมื่อเธอบอกพนักงานต้อนรับว่าเธอคือใคร คน ๆ นั้นก็มองเธอด้วยแววตาสงสัย เมื่อมาเดลีนเดินไปที่ลิฟต์ เธอก็ได้ยินบทสนทนามากมายที่พูดเกี่ยวกับเธอมาาจากด้านหลังของเธอ เธอเปิดทวิตเตอร์และเห็นว่าเหตุการณ์เมื่อคืนก่อนกำลังมาแรง ความคิดเห็นล้วนต่อว่าเธอและเรียกเธอว่าหัวขโมย นอกจากนั้นพวกเขายังบอกอีกว่าลูกเป็ดขี้เหร่อย่างเธอมักจะเป็นลูกเป็ดขี้เหร่อยู่อย่างนั้น แม้ว่าหลังจากที่เธอได้แต่งงานกับผู้ชายที่ยอดเยี่ยมอย่างเจเรมี่ เธอก็ยังคงไม่มีค่ามากพออยู่ดี มาเดลีนกำโทรศัพท์และรีบไปยังห้องทำงานของเจเรมี่ เขาเพิ่งจะประชุมเสร็จเมื่อเขาเห็นมาเดลีนวิ่งมาหา สายตาของเขาดูเย็นชา “ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่? ไม่รู้เหรอว่าตอนนี้ตัวเธอเองดังมากแค่ไหน?” เขากำลังพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก่อน มาเดลีนเปิดวิดีโอที่บุคคลนิรนามได้ส่งมาให้เธอและส่งมันให้กับเขา “ดูซะ ดูให้ชัด ๆ ดูว่าใครคือหัวขโมยตัวจริง”