บทที่ 14

มาเดลีนกำลังจะถูกนำตัวออกไป แต่ในขณะนั้นหญิงสาวที่มีท่าทางสงบเยือกเย็นเดินตรงไปหามาดามแลงฟอร์ดและกระซิบอะไรบางอย่างข้างหูของเธอ ทันใดนั้น มาดามแลงฟอร์ดก็แสดงท่าทีเปลี่ยนไป เธอมองไปยังมาเดลีนอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะพูดว่าเรื่องทั้งหมดมันคือเรื่องเข้าใจผิด มาเดลีนไม่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น เมื่อเธอมองไปยังใบหน้าของหญิงผู้นั้น เธอก็สังเกตได้ว่าหล่อนกำลังมองเธออย่างรังเกียจ สายตาของเธอทำให้มาเดลีนรู้สึกไม่ดีนัก ในขณะเดียวกันเมเรดิธก็ได้เดินเข้ามา “แมดดี้ นี้แม่ของเจเรมี่ ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว เธอไม่ต้องเดินทางไปยังสถานีอีกต่อไปแล้ว แต่เธอต้องสัญญากับฉันว่าจะไม่ทำอะไรที่น่าขายหน้าแบบนี้อีก” เมเรดิธพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล มาเดลีนพยายามที่จะอธิบาย แต่แม่ของเจเรมี่ก็ได้เดินจากไปหลังจากที่มองดูเธอด้วยความไม่พอใจ เมเรดิธกระตุกยิ้ม เธอเดินตามหลังหล่อนไปและคอยอยู่ข้าง ๆ แม่ของเจเรมี่ มันดูเหมือนพวกเขาเป็นคู่แม่สามีกับลูกสะใภ้ที่รักกันดี เสียงหัวร่อต่อกระซิกดังแว่วเข้ามาในหูของเธอ และยังมีเสียงหัวเราเบา ๆ อีกด้วย คุณนายวิทแมนเป็นคนที่ไร้เล่ห์เหลี่ยมเกินกว่าที่จะไปเกี่ยวข้องกับเรื่องการโจรกรรม มันช่างเป็นเรื่องตลกสิ้นดี มาเดลีนรู้สึกเสียใจและทำอะไรไม่ถูกเมื่อเธอต้องเผชิญกับสายตาที่น่าสงสัยล้อมรอบตัวเธอ ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะเดินกลับเข้าไปในบ้าน และในที่สุดเธอก็เห็นเจเรมี่ อย่างไรก็ตาม เมื่อเจเรมี่เห็นมาเดลีนถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่น แต่งตัวเลอะเทอะ เขาก็มีสีหน้าที่บ่งบอกถึงความร้อนรนบนหน้าของเขา “วันนี้เป็นวันเกิดของแม่ฉัน เธอไม่ได้แค่มาสายเท่านั้น แต่เธอยังแต่งตัวแบบนี้อีก แล้วเธอยังกล้าที่จะขโมยของของคนอื่นด้วย นี่เธอเบื่อกับชีวิตขนาดนั้นเลยหรือ?” เขากล่าวหาเธอด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น มาเดลีนยิ้มอย่างขมขื่น เธอต้องไปโรงพยาบาลเพราะการกระทำที่แสนหยาบคายของเขาในคืนก่อนหน้า ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เธอเกือบจะต้องเสียลูกของพวกเขาไปอีก ก่อนที่เธอจะรู้รายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องเนื้องอกเมื่อเธออยู่ในโรงพยาบาล เธอต้องรีบมาที่นี่ มาเพื่อปกปิดมัน และในจังหวะที่เธอเดินผ่านประตู เธอก็เจอกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นซะก่อน เธอไม่มีเวลาแม้แต่จะแต่งตัวด้วยซ้ำ มาเดลีนมองไปที่ใบหน้าอันเคร่งขรึมของชายผู้นั้น “เจเรมี่ ฉันไม่ได้ขโมยอะไรทั้งนั้น เมเรดิธต่างหาก...” “เธอเป็นคนมือไวไม่พอ แต่นี่เธอยังจะกล่าวหาเมเรดิธที่เป็นคนค้นเจอสร้อยข้อมือในกระเป๋าของเธออีกเหรอ? มาเดลีน นี่เธอไม่ละอายแก่ใจบ้างหรือไง?” ‘มาเดลีน นี่เธอไม่ละอายแก่ใจบ้างหรือไง?’ มาเดลีนรู้สึกเจ็บที่หัวใจจนแทบหายใจไม่ออก เธอมองเจเรมี่ที่เดินจากไปและตรงไปยังชั้นบนอย่างเสียใจ นี่เป็นห้องของเจเรมี่ในคฤหาสน์หลังเก่านี้ และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เข้ามา ในห้องมีเสื้อผ้าราคาแพงอยู่ในตู้เสื้อผ้า พวกมันมาจากแบรนด์ระดับนานาชาติทั้งนั้น ในขณะที่มาเดลีนกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้า เมเรดิธก็เดินเข้ามา เธอมองสภาพที่โชคร้ายของมาเดลีนและหัวเราะออกมา “มาเดลีน เธอช่างไร้ค่าเสียจริง เธอดูไม่เหมือนราชินีที่สวมมงกุฎด้วยซ้ำ” มาเดลีนหัวเราเบา ๆ “อย่างไรก็ตาม พูดตามตรงนะ ฉันเป็นราชินี ในขณะที่เธอเป็นได้แค่เมียน้อยที่ไร้ยางอาย” “เธอ...” เมเรดิธรู้สึกโกรธมาก “อย่าดีใจไปนักเลยมาเดลีน เจเรมี่จะหย่ากับเธอเร็วกว่าที่เธอคิด แล้วเจเรมี่ก็จะทำให้เธอและลูกในท้องของเธอหายไปซะ!” “เธอน่าจะรู้ดีที่สุดว่าใครเป็นลูกของเขา” มาเดลีนมองไปที่เมเรดิธด้วยความเกลียดชัง “เธอคือคนที่เอาสร้อยข้อมือมาไว้ที่ฉันใช่ไหม?” “หืม แล้วถ้ามันเป็นฉันจริง ๆ ? ใครจะเชื่อเธอ?” เมเรดิธไม่สนใจที่ทำในสิ่งนั้นลงไป เธอหัวเราะขณะที่เธอรู้สึกพอใจกับตัวเอง “ไม่ช้าก็เร็ว ฉันจะได้เป็นคุณหญิงวิทแมน” หลังจากที่เมเรดิธจากไป มาเดลีนก็รีบอาบน้ำและใส่เสื้อสูทสองชิ้นของชาแนล นอกจากนี้เธอยังแต่งหน้าเบา ๆ สายตาของเธอดูเปล่งประกายเมื่อมองเข้าไปในกระจก เธอดูสง่างามและเกลี้ยงเกลา อย่างไรก็ตามไม่ว่าเธอจะดูดีมากแค่ไหน เจเรมี่ก็ไม่แม้แต่ละชายตามองเธอ เมื่อเธอคิดถึงสิ่งที่เธอเป็น เธอก็สัมผัสหน้าท้องแบนราบของเธอและยิ้มออกมา ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นเหมือนที่เอวาพูดก็ได้ ความรักของเธอที่มีต่อเจเรมี่จะไม่อีกต่อไป เพราะชีวิตของเธอใกล้จะจบลงแล้ว ประตูถูกเปิดออกในขณะที่เจเรมี่เข้ามาเร่งเธอ มาเดลีนเก็บซ่อนความกังวลและหันไปยิ้มให้เจเรมีอย่างอบอุ่น มีแววตาแห่งความตกใจในดวงตาของชายหนุ่ม เขาเดินเข้ามาอยู่ข้าง ๆ มาเดลีนและเอื้อมมือมาโอบเอวของเธออย่างใกล้ชิด