บทที่ 763

โมเฟยเดินเข้าไปด้านในห้องพักผู้ป่วยของปู่เซิน และพอชายชราได้ยินเสียงเคลื่อนไหวก็รับหันกลับไปพูด เพราะคิดว่าคนที่เดินเข้ามานั้นเป็นเหวินจิง “เหวินจิง เธอ…” ทว่าเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาชัด ๆ เสียงเรียกนั่นก็เงียบไป ยามเห็นใบหน้าของหลานชาย แวบหนึ่งนัยน์ตาของปู่เซินนั้นฉายชัดไปด้วยความสุข ทว่ากลับแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาอย่างไว “แกมาทำอะไรที่นี่?” “ก็มาเยี่ยมปู่นั่นแหละ” ขายาวก้าวฉับไปยังปลายเตียงคนป่วยเพื่อเผชิญหน้ากับปู่ตัวเอง “มาดูว่าฉันตายหรือยังใช่ไหมล่ะ?” เสียงแหบแห้งพูดแซะอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ เมื่อนึกถึงหลายวันก่อนที่หลานรักไม่ยอมมาเยี่ยมหากันเลย เขาผิดที่หลอกหลายเรื่องป่วย แต่ไอ้เด็กนี่ก็หัวดื้อพอกัน จนวันนั้นเผลอหลุดปากไล่มันไป ก็ตอนนั้นเขาทั้งโกรธแล้วก็เสียใจจากของการกระทำของมัน เซิน โมเฟยขมวดคิ้ว “ปู่ คิดจะพูดกระท่อนกระแท่นใส่กันไปถึงไหน?” ปู่เซินเหยียดยิ้ม “แล้วใครมันทำให้ฉันเป็นแบบนี้กันล่ะ? เมื่อเห็นว่าปู่ยังคงวางฟอร์มไม่ยอมลงให้กันง่าย ๆ ชายหนุ่มก็หัวเราะลั่น “ก็ได้ครับคุณปู่ เอาล่ะ ในเมื่อผมตั้งใจมาเยี่ยมปู่ เรามาคุยกันดี ๆ หน่อยเถอะครับ โอเคไหม?” ชายชราตวัดตามองหน้าหลา