บทที่ 755

พี่ใหญ่ไม่ยอมบอกเขาเรื่องนี้ อาจจะเป็นเพราะพี่ชินจินไม่อยากให้เซียวเหยาคิดมาก แต่จะให้เขานั่งรออยู่เฉย ๆ โดยไม่ทำอะไรเลยอย่างนี้เหรอ? ชายหนุ่มครุ่นคิดพลางเหลือบมองหยิง เสี่ยวเซียวที่นอนหลับจากฤทธิ์น้ำเมา ในใจของเขาตัดสินใจได้แล้ว มือหนาลูบเกลี่ยแก้มนวลของคนรักอย่างอ่อนโยน “เสี่ยวเซียว ฉันจะต้องช่วยลุงหยิงให้ได้” เสียงเข้มพูดด้วยสายตาที่แน่วแน่ ครั้งนี้ เขาจะไม่ขอเอาแต่หลบอยู่หลังพี่ชายตัวเองอีกต่อไป … สายของวันถัดมา คนเมาเริ่มได้สติตื่นพร้อมกับศีรษะที่ปวดตุบ นัยน์ตากลมกระพริบตาปริบ เพื่อปรับสายตาที่พร่าเลือนให้จับโฟกัส ก่อนจะกวาดมองไปทั่วห้องกว้างที่คุ้นเคย คิ้วเรียวขมวดมุ่น นี่มันห้องเซียวเหยาไม่ใช่เหรอ? พลันภาพเมื่อคืนก่อนก็ฉายเข้ามาในหัวอย่างไว จนลืมตัวรีบลุกขึ้น ทว่าการเคลื่อนไหวที่ฉับไวทำเอาหัวสมองของเธอปวดจี๊ดจนน้ำตาแทบไหล “โอ๊ย!!” หยิง เสี่ยวเซียวแผดเสียงร้องหงุดหงิด พร้อมใช้มือนวดข้างขมับช่วยบรรเทาอาการปวด พอความเจ็บปวดเบาลง หญิงสาวก็ตวัดผ้าห่มหนาออกก้าวลงจากเตียง ขาเรียวสาวเท้าเดินออกไปนอกห้อง ทว่าด้านนอกกลับพบเพียงความว่างเปล่า ราวกลับไม่มีใครอยู่ เธอเดินไปถึงห้อง