บทที่ 697

บรรยากาศภายในห้องนั้นเงียบจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศดังหึ่ง ลุงจ้าวที่ไร้ซึ่งสีหน้ายินดียินร้ายยังจ้องมองไปยัง กู โรลโรลที่นั่งยิ้มเยาะอยู่ จนในที่สุดชายชราก็เป็นฝ่ายพูดก่อน “แล้วเธอต้องการอะไร?” มุมปากของเธอยกยิ้ม “รับเงินนี่ไปแล้วกลับบ้านลุงไป ฉันเขื่อว่าความคิดลูกสะใภ้ลุงจะเปลี่ยน ถ้าเธอเห็นเช็คพวกนี้” “ง่าย ๆ แบบนั้นเลยเหรอ?” ลุงจ้าวรู้จักนิสัยของสองแม่ลูกนี้ดี เธอไม่มีทางยอมยกเงินให้เขากลับบ้านไปเฉย ๆ แน่นอน “ก็ไม่หรอก” ดาราสาวยอมรับหน้าซื่อ ก่อนคลี่คลายความตั้งใจออกมา “ตอนให้ปากคำกับตำรวจ ฉันอยากให้ลุงบอกว่าลุงพลัดตกบันไดเอง บอกพวกเขาว่ามันเป็นอุบัติเหตุ ไม่เกี่ยวกับแม่ของฉัน” ลุงจ้าวไม่แปลกใจเลยที่จะได้ยินคำพูดแบบนี้ออกจากปากของหญิงสาว เขารู้นานแล้วว่าเธอมีจุดประสงค์อะไร มือของเขาหยิบเช็กเงินสดขึ้นมาดูแล้วยกยิ้ม “แค่เงินห้าแสนแลกกับอิสระของแม่ มันไม่น้อยไปหน่อยเหรอคุณกู?” “นี่ไม่ใช่เงินทั้งหมด ถ้าลุงยอมทำตามที่ฉันบอก ฉันจะเซ็นให้อีกห้าแสน รวมเป็นหนึ่งล้าน ซึ่งเงินหนึ่งล้านก็คงเพียงพอสำหรับการดำรงชีพของครอบครัวธรรมดาสามัญ” ชายชรารู้ดีว่าถ้าตนรับเงินมาและยอมทำตามข้อตกลง