บทที่ 691

เมื่อโรลชูวก้าวออกไป ห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ซอง อันยียกแก้วน้ำอุ่นขึ้นมาจิบให้ชุ่มคอ เช่นเดียวกับเซิน โมเฟย ที่เอาแต่นั่งจ้องมองแฟนสาวอยู่แบบนั้น ผ่านไปพักใหญ่ถึงยอมเอ่ยออกมา “ทำไมถึงไม่บอกผม?” “บอกอะไร?” คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน “เรื่องที่ว่าคุณอารมณ์ไม่ดี” อันยีเม้มปากแน่น “ไม่ใช่ว่าคุณยุ่งเรื่องของตระกูลอยู่เหรอ? ฉันแค่ไม่อยากให้คุณกังวล” “แต่คุณทำให้ผมเป็นห่วงกว่าเดิมอีก” ใบหน้าหล่อยิ้มฝืด “อันยี ตอนนี้เราเป็นคนรักกันแล้วนะ และผมก็ไม่อยากให้คุณมานั่งคิดเล็กคิดน้อยแทนผมแบบนี้ มันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นแฟนที่ไม่เอาไหน” “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกโมเฟย” ร่างเล็กเอ่ยแทรกเบา ๆ “ตอนนี้คุณต้องดูแลคุณปู่ จะเอาเวลาไหนมาสนใจฉันล่ะ? สู้จัดการความรู้สึกนี้ด้วยตัวเองดีกว่า” “นี่คุณน้อยใจผมหรือเปล่า?” โมเฟยถามกลับงง ๆ ซอง อันยีตึงเลิกคิ้วตอบหน้ากวน “แล้วถ้าเป็นแบบนั้น คุณจะทำไม?” “ผมจะทำอะไรน่ะเหรอ?” โมเฟยตอบกลับพร้อมแกล้งทำทีครุ่นคิด พลันรอยยิ้มกว้างก็เผยขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา ตาคมจ้องมองไปยังแฟนสาว ก่อนเสียงทุ้มนุ่มจะเอ่ย “ผมคงมีความสุขมาก ๆ เพราะคุณกำลังยอมรับผมในฐานแฟนหนุ