บทที่ 687

“ไม่ยุติธรรมเหรอ?” ผู้เฒ่าเซินย่นคิ้ว “หมายความว่ายังไง?” โมเฟยชะงักค้างเพียงเสี้ยววิ ก่อนเอ่ยช้า ๆ “ผมไม่ได้รักเธอ ดังนั้นผมไม่สามารถมอบความสุขที่เธอตามหาให้เธอได้หรอก” เมื่อฟังจบชายชราบนเตียงก็หัวเราะลั่น “ความรู้สึกมันเปลี่ยนกันได้ ถ้าแกรักคุณซองได้ ในอนาคตเดี๋ยวแกก็รักเหวินจิงได้เหมือนกัน” “ไม่มีทาง” เสียงเข้มตอบกลับหนักแน่น “ผมรักอันยีแค่คนเดียว และเธอคือคนผู้หญิงเพียงคนเดียวในชีวิตที่ผมจะแต่งงานด้วย” พลันรอยยิ้มของชายชราก็หายวับไปทันที ใบหน้าของเขาบึงตึงพร้อมสายตาที่จ้องเขม็งมองหลายชาย เสียงแหบแห้งเอ่ยดังกังวาน “โมเฟย ต้องให้ฉันโกรธจนตายไปเลยสินะ แกถึงจะพอใจ?” ร่างสูงกัดฟันแน่น “ผมไม่ได้อยากทำให้ปู่โมโห ผมแค่อยากอธิบายสิ่งสำคัญของตัวเองให้ปู่ฟังบ้าง” “แต่ไอ้สิ่งสำคัญของแกมันกวนใจฉัน” เสียงนายหัวใหญ่ของตระกูลเริ่มเย็นชา “ในเมื่อแกตัดสินใจแล้ว ฉันก็ตัดสินใจด้วยว่าตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันไม่มีวันอนุญาตให้ผู้หญิงคนนั้นก้าวเข้ามาในคฤหาสน์ตระกูลเซินเด็ดขาด” นี่ไม่ใช่แรกที่ปู่พูดแบบนี้ เซิน โมเฟยจึงทำได้เพียงนั่งนิ่งฟังและยิ้มรับบาง ๆ “ปู่ครับ ในเมื่อเราสองคนอธิบายจุดยืนข