บทที่ 686

เมื่อคืนเธอยังสนุกสุดเหวี่ยงกับปาร์ตี้อยู่เลย ทำไมถึงมานอนจับไข้แบบนี้ได้ล่ะ? แถมจู่ ๆ ไข้ก็ขึ้นสูงจนน่ากังวลเสียด้วย แต่หลังจากฉีดยา สีหน้าทรมานจากพิษไข้ของซอง อันยี ก็ดูดีขึ้นมาบ้าง เสียงละเมอของเธอเบาลง จนเงียบหายราวหลับสนิท พอลองแนบมือลงบนหน้าผากของเพื่อน โรลชูวก็ถอนหายใจโล่งอก เพราะความร้อนของพิษไข้นั้นลดลงแล้ว ทว่าครั้นเห็นริมฝีปากที่ยังซีดเผือดของอันยี โรลชูวก็ชะงักคิดอะไรบางอย่างอยู่ครู่หนึ่ง ค่อยเดินค่อยจากห้องไป … ร่างสูงของเซิน โมเฟย ยืนนิ่งอยู่ริมระเบียง พลางทอดสายตาไปสวนกว้างที่แห้งเหี่ยวเพราะอากาศเย็นจัดในฤดูหนาว สายตาคู่คมนั้นเต็มไปด้วยความคิด ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกช้า ๆ อย่างเงียบเชียบ ร่างบางของซู เหวินจิง ก้าวเท้าเข้าไปในห้องที่ละน้อย เธอเม้มปากแน่น พร้อมใช้สายตาที่แฝงไปด้วยความรักมองตรงไปยังร่างแกร่งของโมเฟย “โมเฟย คุณปู่เซินเรียกหาคุณ” ขาเรียวหยุดยืนข้างชายหนุ่ม ก่อนจะเอ่ยเรียกเสียงนุ่ม คิ้วหนาขมวดเข้าหากันทันควัน พลันหมุนตัวเดินออกไปจากห้องทันที โดยไม่แม้แต่จะปรายตามองเธอเลย การเมินเฉยที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนนั่นทำให้หัวใจของซู เหวินจิง เจ็บช้ำ เธอกัดริมฝีป