บทที่ 286

ลู ชินจิน ดึง ทัง โรลชูว ออกมา “พี่สะใภ้~” ลู เซียวเหยา โอดครวญ เห็นเช่นนั้น หยิง เสี่ยวเซียว ส่ายหัว พร้อมกับถอนหายใจ ตบบ่าเขาเบา ๆ เธอพยายามปลอบใจเขา “ภาวนาให้ตัวเองรอดเถอะนะ ลู เซียวเหยา” “หยิง เสี่ยวเซียว เธอคงดีใจสุด ๆ ไปเลยสินะที่เห็นฉันงานเข้าอย่างนี้” ลู เซียวเหยา ถามออกมาอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อได้ยินน้ำเสียงเยาะเย้ยจากเธอ หยิง เสี่ยวเซียว เบิกตากว้างพร้อมแสร้งทำเป็นตกใจ “ไม่นะ นี่นายรู้ด้วยหรอ?” “หยิง เสี่ยว เซียว!” ลู เซียวเหยา กัดฟันแน่น ตะโกนเน้นชื่อเธอทีละคำดังลั่น “เห้อ ฉันได้ยินมาว่าที่แอฟริกาใต้มียุงเยอะมาก ไหนจะเชื้อโรคอีก ดูแลตัวเองดี ๆ ด้วยแล้วกันนะ” หยิง เสี่ยวเซียว ส่งยิ้มอย่างรักใคร่แต่แฝงด้วยความสะใจให้กับเขา เธอไม่สนใจเสียงอวดครวญของเขา แต่กลับเดินหนีไปอย่างเฉิดฉาย ทัง โรลชูว โดน ลู ชินจิน ลากมายังอีกห้องนึง เธอรู้ว่าที่ ลู เซียวเหยา เข้ามาขอร้องให้เธอยกโทษให้เป็นแค่การแสดง แต่ก็อดรู้สึกผิดต่อเขาไม่ได้ก็เขาอุตส่าห์เรียกเธอ “พี่สะใภ้” อย่างเว้าวอนขนาดนั้น “ชินจิน เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดของ เซียวเหยา เลย อย่าลงโทษเขาเหมือนที่คุณลงโทษ โมเฟย เลยนะ”