บทที่ 125

ทัง โรลชูว สลัดความเศร้าของเธอออกไปขณะที่เธอพยักหน้าซ้ำ ๆ "แน่นอน" เธอนั่งยอง ๆ และวางดอกไม้ที่ซื้อไว้หน้าหลุมฝังศพ เธอยื่นมือออกไปเธอลูบไล้ภาพถ่ายบนหลุมฝังศพและยิ้ม "แม่ หนูมาเยี่ยมแม่ หนูพาผู้ชายมาด้วยเขาชื่อ ลู ชินจิน เขาเป็นลูกเขยของแม่ เป็นยังไงบ้าง หนูไม่ได้เลือกผิดใช่ไหม ดูซิ เขาเป็นคนที่โดดเด่นมากเลยนะ” เมื่อเขาฟังเธอบ่นที่ด้านข้างดวงตาของ ลู ชินจิน ก็สงบลงขณะที่เขามองเธออย่างเงียบ ๆ ทั้งสองอยู่ที่นั่นสองชั่วโมง ไม่ถึงบ่ายสามโมง ทัง โรลชูว จากไปในขณะที่จับมือ ลู ชินจิน ไว้แน่น ระหว่างทางกลับ ทัง โรลชูว ยังคงไม่มีความสุขอย่างเห็นได้ชัด ลู ชินจิน ใส่ซีดีเพลงไพเราะเบา ๆ ดังขึ้นในรถทำให้รู้สึกผ่อนคลายและสบายตัว หลังจากนั้นไม่นานรถก็หยุดตรงหน้าบ้านครอบครัวทัง ลู ชินจิน บอกเธอเบา ๆ ว่า "เราอยู่ที่นี่แล้ว" ทัง โรลชูว พยักหน้า “ ฉันจะเข้าไปเดี๋ยวนี้” "ตกลง ผมจะมาหาคุณทีหลังนะ" "ตกลงค่ะ" หลังจากกล่าวคำอำลากับ ลู ชินจิน แล้ว ทัง โรลชูว ก็กลับบ้าน เมื่อเธอเข้าไปในบ้านเธอเห็น กู โรลโรล ในห้องนั่งเล่น สายตาของทั้งสองสบกัน ทัง โรลชูว ยิ้มอย่างเย้ยหยัน ในขณะที่ความเศร้าหมองที่ซ่อนอย