บทที่ 76

แคทเธอรีนดึงดันที่จะเดินกลับไปยังวิลล่าของเวสลีย์ เพื่อควบคุมดูแลความคืบหน้าของการปรับปรุงก่อสร้าง เธออยู่ที่ไซต์งานตลอดทั้งวัน เวสลีย์แวะมาในช่วงบ่ายเพื่อนำของขวัญมามอบให้กับคนงานที่ทำงานอย่างหนัก เธอรู้สึกซาบซึ้งเมื่อซองหนาเตอะวางอยู่บนมือของเธอ “ประธานโลว์ยอนส์คะ ของขวัญชิ้นนี้อาจจะมากเกินกว่าที่ดิฉันสมควรจะรับไว้” “เป็นแค่ของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อแสดงความขอบคุณครับ” เขาพิจารณาใบหน้าของเธอคราว ๆ “คุณดูไม่สบาย ป่วยหรือเปล่าครับ?” “แค่ไข้หวัดค่ะ” “หยุดพักผ่อนบ้าง ผมเชื่อว่าการปรับปรุงก่อสร้างจะเสร็จตามกำหนด ผมไม่ใช่เจ้านายที่ใจไม้ไส้ระกำอะไรนะครับ” เสียงของเขาฟังดูอบอุ่นและอ่อนโยน เธอพยักหน้ารับ คนนอกกลับมีความคิดมากกว่าฌอนที่อยู่กับเธอ ฌอนไม่แม้แต่จะถามว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง ตอนนี้เขาอาจจะเกลียดเธอเข้าไส้ไปแล้วก็ได้ แล้วทำไมเขาต้องเป็นห่วงด้วย? ผู้หญิงคงจะไม่สามารถใช้ชีวิตให้มีความสุขกับผู้ชายที่ใจจืดใจดำได้ใช่ไหม? “ขอบคุณนะคะประธานโลวยอนส์” เธอพยักหน้าอีกครั้งและเดินออกมา เธอเดินได้เพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น ก่อนที่เธอจะรู้สึกเวียนหัว โชคดีที่เวสลีย์ก้าวไปข้างหน้าและรับเธอเ