บทที่ 133

แคทเธอรีนเถียงด้วยความโมโห “ฉันรู้นะคะว่าที่นี่เป็นวิลล่าของคุณ ดังนั้นคุณจึงเป็นเจ้าของเตียงทุกหลัง แต่เพราะฉันตกลงย้ายเข้ามาแล้ว คุณก็ควรจะอนุญาตให้ฉันมีพื้นที่ส่วนตัวบ้างเหมือนกัน มันเป็นการเสียมารยาทมาก ๆ เลยนะคะ ที่คุณบุกรุกเข้ามาในห้องนอนของฉันโดยไม่เคาะประตู” ฌอนมองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าขณะที่ริมฝีปากกระตุกยิ้มเยาะเย้ยเธอ “คุณกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงของผม แต่คุณยังหน้าด้านต่อว่าผมว่า ไม่ให้พื้นที่ส่วนตัวกับคุณอีกอย่างนั้นเหรอ? คุณแค่ย้ายไปอยู่ที่อื่นได้ไม่นาน แต่เหมือนความมั่นอกมั่นใจของคุณจะเพิ่มมากขึ้นนะ” เธอรู้สึกตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด และในที่สุดเธอก็เข้าใจ “เดี๋ยวนะคะ คุณหมายความว่าห้องนี้เป็นห้องนอนของคุณเหรอคะ?” “เลิกหาข้ออ้างสักที” ร่างสูงของเขาก้าวไปข้างหน้า แล้วเธอก็ล้มลงบนที่นอนโดยไม่รู้ตัว เขาประคองใบหน้าของเธอเอาไว้ด้วยฝ่ามือทั้งสองข้าง รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าของเขาเมื่อเขามองไปที่เธอ “คุณต้องมีแผนการอะไรแน่ ๆ เราอยู่บ้านเดียวกันไม่พอเหรอ? คุณยังอยากจะนอนร่วมเตียงเดียวกันด้วยเหรอ?” เธอตกตะลึงจนพูดไม่ออก นี่เธอนอนหลับอยู่ในห้องนอนของเขามาตลอดทั้งบ่าย ตั้