บทที่ 109

แคทเธอรีนเชื่อตามที่เขาพูดพลางลูบเจ้าฟัดจ์อย่างแผ่วเบาด้วยความรัก “ฟัดจ์ แกเก่งมากเลยนะ แกกล้าหาญที่สุดเลย แกทำได้ดีมาก” ฟัดจ์ร้องเมี๊ยวอย่างอ่อนแรงจากความเหนื่อยล้า “เธอคงหิว” ฌอนพูดขึ้น แคทเธอรีนก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน การคลอดลูกเป็นกระบวนการที่ยากลำบาก “ฉันจะทำอาหารอร่อย ๆ ให้เธอกินค่ะ” แสงไฟสว่างขึ้นภายในห้องครัว ทั้งเตาแก๊สก็ถูกเปิด หญิงสาวใส่ผ้ากันเปื้อนที่เธอเคยใส่มาก่อน ฌอนยืนอยู่ที่ด้านหลังของหญิงสาว แล้วรู้สึกว่าภาพที่เห็นอยู่นี้น่ามอง แน่นอนอยู่แล้วที่เธอดูเหมาะสมที่จะเป็นส่วนสำคัญของบ้าน “ผมก็หิวเหมือนกันนะ” แคทเธอรีนแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินที่เขาพูด ดังนั้นเขาจึงเข้าไปใกล้เธอแล้วพ่นลมหายใจชิดริมหูของหญิงสาว “ผมพูดว่าผมหิว คุณได้ยินที่ผมพูดไหม?” ดวงตาของเธอไหวระริก แล้วเธอก็เกือบจะทำไม้พายที่ถืออยู่หล่นหลง เมื่อมองกลับไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา เธอก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณฮิลล์คะ ฉันเหมือนจะจำได้ว่าคุณด่าว่าฉันเป็นผู้หญิงสกปรกพอ ๆ กับผู้หญิงข้างถนน แล้วคุณก็ไม่อยากทานอาหารที่ฉันทำอีกแล้วเพราะมันทำให้คุณทานไม่ลง” “...” ใบหน้าที่หล่อเหลาของฌอนนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ เขาเคยพูดแบบ