บทที่ 1044

“มันก็แค่ความล้มเหลว ด้วยความสามารถของนายไม่ว่าในด้านกฎหมายหรือด้านการเงิน ไม่มีปัญหาเลยหากนายจะกลับมาที่เมลเบิร์นและกลายเป็นคนสําคัญ” "ไม่ใช่อย่างนั้น" ฌอนเปิดเบียร์ขวดหนึ่งแล้วดื่มอั้ก ๆ ดวงตาของเขาแดงขึ้นอีกครั้ง เชสตกใจ "เกิดอะไรขึ้นกับนาย?" เขารู้จักฌอนมานานกว่าสิบปีแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นฌอนร้องไห้ เชสทำท่าราวกับว่าเห็นผี “นายไม่เข้าใจหรอก ฉันสูญเสียสิ่งสําคัญที่สุดในชีวิตฉันไป” ฌอนเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างขมขื่นว่า “เชส นายช่วยบอกฉันมาเกี่ยวกับอดีตของฉันกับแคทเธอรีนได้ไหม? ฉันอยากรู้ว่าเราพบกัน ใกล้ชิดกันและตกหลุมรักกันได้อย่างไร” “ได้สิ เมื่อสามปีที่แล้วนายเพิ่งมาที่เมลเบิร์น...” ถึงแม้ว่าเชสจะสับสนว่าทําไมจู่ ๆ ฌอนถึงอยากจะได้ยินเกี่ยวกับแคทเธอรีนขึ้นมา ทว่าเขาก็ยังคงเล่าต่อ เขาเล่าไปจนฌอนผล็อยหลับไปด้วยความเมา เขาไม่รู้จะทำยังไงจึงโทรหาร็อดนีย์ “พวกนายยังเป็นพี่เป็นน้องกันอยู่ไหม? พวกนายควรไปไหนมา ไหนกับฌอนให้มากกว่านี้นับแต่เกิดเรื่องใหญ่แบบนั้นกับเขา ฟังนะ ตอนนี้เขาอยู่ในเมลเบิร์นนี่เพื่อดื่มปลดปล่อยความเศร้าของเขา” "ฌอนอยู่ในเมลเบิร์นเหรอ?" ร็อดนีย์เริ่มอารม