บทที่ 12 เธอไม่ใช่ญานี

เธอเขย่งอยู่บนปลายนิ้ว แม้ว่าเขาจะก้มตัวลงและมือของเธอก็โอบรอบคอของเขา แต่ก็ยังดูยากสำหรับเธอที่จะเอื้อมถึงเขา “ช...ชาร์ลส์...” เธอวางเท้าทั้งสองลงบนพื้น เธอยอมแพ้แล้ว 'ทำไมเขาถึงสูงจัง' ชินี เยลส์คิดในใจ เขาน่าจะสูงอย่างน้อย 190 เซนติเมตร? "หือ?" เมื่อเธอกำลังจะปล่อยเขา ชายคนนั้นก็โอบแขนของเขาไว้รอบเอวของเธอและรั้งเธอเข้าไปหา ก่อนที่เธอจะทันตอบสนอง ร่างของเธอก็อยู่ในอ้อมแขนของเขาแล้ว และเธอก็วางมือไว้ระหว่างพวกเขาทั้งสองอย่างอิหลักอิเหลื่อ "คุณ... " เธอยังไม่ทันได้พูดจบ สายตาของชายหนุ่มลึกล้ำกว่าเก่า คางของเขาเข้ามาใกล้เธอในทันใด และเขาก็สัมผัสใบหน้าของเธออย่างอ่อนโยน “เพื่อนคนนั้นเป็นใคร? เราไปเยี่ยมเพื่อน ๆ ของคุณด้วยกันไหม” เขาหัวเราะ ชินีผงะไป ตอนนั้นเองที่เธอรู้ว่าทั้งสองคนใกล้ชิดกันแค่ไหน วินาทีถัดมา เธอก็เอื้อมมือแล้วผลักเขาออกไป “ไม่เป็นไร ฉันจะกลับแล้ว คุณไปทำธุระของคุณเถอะ!” เธอพูดทันที ขณะที่พูด เธอก็ถอยหลังหนึ่งก้าว เห็นได้ชัดว่าเธอต้องการรักษาระยะห่างจากเขา อย่างไรก็ตาม ชายหนุ่มยังคงขยับเข้ามาใกล้จนกระทั่งเธอถูกบังคับให้หลังชิดผนังอีกครั้ง เขากักเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา ทันใดนั้นเขาก็โน้มตัวลงแล้วเย้าเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและดึงดูดว่า “ทำไม เพราะเป็นเขาผู้ชาย? หรือ...คนรักลับๆ?” ชินีตกตะลึง ดวงตาสีดำสนิทของเขาประสานเข้ากับดวงตาเธอ ซึ่งทำให้สีหน้าเธอซีดเผือดลง อะไรนะ เขาพูดว่าอะไร? รัก... คนรัก? “หึ ผมแค่แกล้งคุณเล่น” เขายืดตัวตรงในฉับพลันแล้วลูบผมเธอ เขาหัวเราะเบาๆ และพูดว่า "โทรหาผมทีหลังได้ไหม" ชินีอยู่ในอาการเสียศูนย์ เธอรู้สึกสับสนเล็กน้อยกับท่าทีที่เปลี่ยนไปกะทันหันของเขา “เป็นอะไรไป คุณต้องการให้ผมไปด้วยไหม” เขาพูดติดตลก “ไม่ ไม่ ไม่ ฉันจะติดต่อคุณกลับ” พูดจบชินีก็วิ่งหนีไปทันที ชายหนุ่มไม่หยุดยิ้มจนเธอหายลับไปจากสายตาของเขา แชนนอน เกตส์ ซึ่งยืนอยู่ห่างๆ มาโดยตลอด ขยับเข้ามาทันที “ผู้อำนวยการแฮงคส์ วันนี้คุณญานีแปลกไป!” เขาพูดอย่างงุนงง ตั้งแต่วินาทีที่พวกเขาพบกัน แชนนอน ในฐานะเลขา ได้ยืนอยู่ข้างๆ เผื่อกรณีที่มีอะไรเกิดขึ้น อย่างไรก็ตาม พฤติกรรมของคุณญานี ในวันนี้แปลกไปมาก ทำไมเธอจึงแสร้งทำเป็นไม่รู้จักเขาในซุปเปอร์มาร์เก็ต? “เธอไม่ใช่ญานี เยลส์!” ชายหนุ่มพูดอย่างเย็นชา แชนนอนอึ้ง “เธอ, เธอไม่ใช่คุณญานี? เป็นไปได้ยังไง เห็นได้ชัดว่าเธอ...” "ลองตรวจสอบดูสิ" เขาหมุนตัวและเดินไปที่ลิฟต์ แชนนอนพยักหน้าอย่างรวดเร็วและตอบรับ “ตกลงครับ!” อีกด้านหนึ่ง ญานี เยลส์ มาถึงโรงพยาบาลโดยสวมแว่นกันแดดและหมวก พร้อมช่อดอกไม้ในมือ แม้เธอจะไม่ได้เปิดเผยใบหน้า แต่แบรนด์หรูที่เธอสวมใส่ยังคงทำให้เธอโดดเด่นจากคนอื่นๆ “สวัสดี อีกครั้งซิว่าอยู่ชั้นไหน?” ญานีโทรออกขณะอยู่ในลิฟต์ “อะไรนะ ชั้น 15 งั้นเหรอ ได้!” หลังวางสาย ญานีก็ขมวดคิ้ว กลิ่นในโรงพยาบาลช่างน่ารังเกียจจริงๆ! ไม่นานลิฟต์ก็ขึ้นมาถึงชั้น 15 เมื่อเดินออกจากลิฟต์ ญานีก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง วอร์ดไหนกันแน่นะ? “ช่างเถอะ ฉันไปที่เคาน์เตอร์ดีกว่า” เธอพูดกับตัวเอง เธอเดินเชิดหน้า ถือดอกไม้หลากสีสันไว้ในมือ ขณะที่เธอเดินไป เธอก็ดึงดูดความสนใจของผู้คนบริเวณทางเดินไปด้วย ทันใดนั้นเอง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง ญานีหยิบมันขึ้นมาและเห็นว่ามาจากหมายเลขที่ไม่ได้บันทึกไว้ เธอนิ่วหน้าเมื่อเห็นหมายเลข จากนั้นเธอก็มองไปรอบๆ และรีบเดินไปที่บันไดใกล้ๆ เธอเปิดประตูและกุลีกุจอเข้าไป “นี่ เธอเสียสติไปแล้วหรือไง ฉันเตือนแล้วใช่ไหมว่าอย่าโทรมา...” เธอตะคอก ก่อนเธอจะทันได้พูดจบ ญานีชะงัก มีอา เบลน ผู้อยู่ระหว่างการทำกายภาพบำบัดและกำลังเดินขึ้นบันไดก็ตกตะลึงไปเช่นกันเมื่อเห็นเธอ...