บทที่ 11 จูบที่ดุดัน

“ญานี?” เธอได้ยินเสียงทุ้มต่ำและดึงดูด เป็นที่เย้ายวนใจของหญิงสาวอย่างมาก... อย่างไรก็ตาม สำหรับชินี ประโยคนั้นน่ากลัวพอ ๆ กับ มัจจุราชที่ประกาศการตายของเธอ! "โอ้!" ชินีเอื้อมมือออกไปโดยไม่รู้ตัวและผลักเขาออก เธอล้มลงบนพื้นอย่างแรง ตอนนั้นเองที่ประตูลิฟต์เปิดขึ้นอีกครั้ง เธอไม่มีเวลาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดด้วยซ้ำ สัญชาตญาณของเธอทำให้เธอลุกขึ้นทันทีและรีบออกจากลิฟต์ ใช่ เธอต้องหนี เธอต้องหนีไปให้ไกล... “อุ๊ย—” ขณะที่เธอกำลังจะวิ่งออกจากลิฟต์ ร่างของเธอก็ถูกดึงกลับ หลังของเธอถูกกดแนบไว้กับผนัง จากนั้นเงาร่างสูงก็ปรากฏขึ้นในระยะสายตาของเธอ ชินีตกใจ เธอพยายามเลื่อนตัวออกและหลบหนี อย่างไรก็ตาม มือของชายคนนั้นก็ตรึงเข้ากับผนังข้างๆ เธอ จากนั้นร่างกายของเขาก็โน้มเข้าใกล้เธอมากขึ้น ชินีตัวแข็งทื่อ เธอถูกกดให้ชิดผนัง! ผู้ชายคนนั้นจ้องมาที่เธอ จากนั้นเขาก็ก้มลงกระซิบข้างหูเธอด้วยโทนเสียงทุ้มมต่ำ “คุณเป็นใคร” ชินีหายใจไม่ออก เธอกำลังจะผลักเขาออก แต่มือของเธอก็ถูกหยุดอยู่กลางอากาศ เขาถาม "คุณเป็นใคร?" เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจและมองเข้าไปในดวงตาของเขา รู้สึกตื่นตระหนกถึงขีดสุด เขาไม่ได้เรียกเธอว่าญานี เขากลับถามว่าเธอเป็นใคร หรือเขาสังเกตเห็นบางอย่าง? เขารู้เรื่องอุบายของเธอแล้วหรือ? ไม่ เป็นไปไม่ได้! เธอกับญานีเป็นคู่แฝดที่เหมือนกันอย่างหาได้ยาก กล่าวอีกนัยหนึ่งคือไม่มีใครสามารถแยกความแตกต่างระหว่างพวกเขาทั้งสองได้เพียงแค่มองจากใบหน้า ความคิดกระจัดกระจายอยู่ในหัวเธอ นิ้วเรียวของชายคนนั้นจับคางของเธอ และเสียงของเขาก็เย็นชา มันต่ำมากเสียจนได้ยินแค่สองคนเท่านั้น "ตอบผมมา!" เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะรู้ตัวว่าเธอเป็นตัวปลอม! แล้วเธอไม่เคยปล่อยให้ญานีรู้ว่าเธออยู่ที่นั่น ดังนั้น... เธอสูดลมหายใจเข้าลึก วินาทีถัดมา ใบหน้าของชินีก็สว่างขึ้นด้วยรอยยิ้มบางๆ เธอถึงกับเปลี่ยนเสียงและพูดอย่างเขินอาย "ช-ชาร์ลส์... คุณกล้าถามว่าฉันเป็นใคร คุณลืมฉันแล้วเหรอ? หืม!" จากนั้นก็เงียบสงัด ฝ่ามือของชินีเริ่มมีเหงื่อออก เกิดอะไรขึ้น? เป็นไปได้ไหมที่เธอเรียกเขาผิด ? หรือมีชื่อเล่นที่เธอควรใช้เรียกเขา? บางทีอาจเป็น ชาร์ลี? ชายคนนั้นยิ้ม มีแววเยาะเย้ยเล็กน้อยในน้ำเสียงที่เย็นชาของเขาซึ่งส่งความเย็นลงไปถึงกระดูกสันหลังของเธอ “คุณคือญานีใช่ไหม” “แน่นอน ฉันเอง!” เธอตอบอย่างเคืองๆ แต่เห็นได้ชัดว่ารอยยิ้มของเธอแข็งไปเล็กน้อย เขาเป็นอะไรไป? ถ้าเขาอยากจะหัวเราะ เขาก็ควรจะหัวเราะออกมาดังๆ ทำไมเขาถึงเยาะเย้ยเธออย่างเย็นชาแบบนั้น? "คุณมาทำอะไรที่นี่?" ชายคนนั้นสำรวจเธอจากบนลงล่าง “ฉัน...ฉันมาเยี่ยมเพื่อน!” เธอยืดตัวและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเลียนแบบญานี “ฉัน ฉันไม่ต้องการให้ใครจำฉันได้ ฉันเลยสวมชุดที่เรียบขึ้นน่ะ อย่างไรก็ตาม... ฉันก็ต้องให้เกียรติเมื่อมาโรงพยาบาล จริงไหม” เขามองมาที่เธอและโอบแขนรอบเอวของเธอด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย “แล้วคุณหลบหน้าผมทำไม” เขาถาม. ชินีสูดหายใจเข้าลึก ร่างกายของเธอตึงเครียด เขาสามารถพูดดีๆ กับเธอก็ได้ แต่ทำไมเขาต้อง... กอดเธอแน่นแบบนี้? ชายคนนั้นยังคงกอดเธอไว้ เขามีสีหน้าเย็นชาแต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว เขายิ้มอย่างอ่อนโยนและพูดว่า “แล้วทำไมคุณถึงแข็งทื่อแบบนั้น ผมจำได้ว่าคุณชอบให้ผมกอดคุณใช่ไหม” ชินีกำมือของเธอแน่น ข้อนิ้วของเธอซีด หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง “เว้นแต่ว่าคุณ…” เขาเริ่ม "ชาร์ลส์..." เธอส่งยิ้มบางๆ ให้และขัดจังหวะเขา วินาทีถัดมา เธอก็เขย่งเท้าและเอามือคล้องคอเขา “คุณสูงมาก ฉันไม่สามารถแม้แต่จะเอื้อมมือไปถึงคุณ แม้ว่าฉันจะใช้เขย่งเท้าก็ตาม…”