บทที่ 73

หลังจากให้ที่อยู่ของบริษัทโฆษณาและขนาดรองเท้าของแมนดี้แล้ว ฮาร์วี่ย์และคนอื่น ๆ ก็ออกจากร้านทันที พนักงานไม่กล้าที่จะยกศีรษะของพวกเขาขึ้นมาและลูกค้าคนอื่น ๆ ที่อยู่ที่นั่นก็เกรงกลัวด้วยเช่นกัน พวกเขาไม่รู้ว่าฮาร์วี่ย์เป็นคนแบบไหน เขาจะทำตัวธรรมดา ๆ ทั่ว ๆ ไปแบบนี้ได้อย่างไร? แต่เขาก็ดุค่อนข้างลึกลับน่ากลัวเหมือนกัน เมื่อพวกเขาออกไปข้างนอกแมนดี้พูดว่า “ฮาร์วี่ย์ เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมคุณถึงมีเงินมากมายขนาดนั้น? แล้วเมื่อกี้นี้เกิดอะไรขึ้นกับคน ๆ นั้นงั้นเหรอ? ทำไมเขาถึงได้ทำตัวเกรงกลัวมากหลังจากเห็นบัตรเครดิตของคุณ?” เซซิเลียจ้องไปที่ฮาร์วี่ย์อย่างต้องการคำตอบด้วยเช่นกัน ถ้าเธอไม่ได้คำตอบ คืนนี้เธอคงจะนอนไม่หลับแน่นอน ฮาร์วี่ย์ยักไหล่และพูดว่า “บัตรเครดิตไม่ใช่ของผมหรอก มันเป็นของเพื่อนร่วมชั้นคนนั้นของผม ผมใช้มันไปแล้วและจะถือว่าเป็นการจ่ายเงินเดือนล่วงหน้า คุณไม่ต้องกังวล ผมได้เงินเดือนค่อนข้างสูง “ทำไมพวกเขาถึงตกใจมากเมื่อเห็นบัตรเครดิตนั่นน่ะเหรอ บางทีเพื่อนร่วมชั้นของผมอาไม่ใช่คนธรรมดา” "ฉันเข้าใจแล้ว!" แมนดี้พยักหน้า เพื่อนร่วมชั้นของเขาสามารถให้ฮาร์วี่ย์ยืมเงินได้แปดแสนดอ