บทที่ 1809

“อย่างแรก ผมจัดการเรื่องนี้คนเดียวได้ นี่ไม่ใช่ปัญหาแต่อย่างใด ดังนั้นคุณไม่ต้องไปหานายท่านวอล์คเกอร์หรือนายหญิงวอล์คเกอร์ “ข้อสอง ผมจะได้ 20 เปอร์เซ็นต์จากเงินนั้นหากผมเอามันกลับมาได้ “ตกลงไหม?” ‘ฮาร์วีย์เหรอ?’ ‘เขาจะไปทวงเงินนั้นเหรอ?’ ‘และเขายังเรียกเพิ่มเป็น 20 เปอร์เซ็นต์อีก’ ทุกคนเย้ยหยันฮาร์วีย์หลังจากที่เห็นท่าทางที่เฉยชาของเขา ‘เด็กคนนี้คงไม่รู้ว่าเขากำลังจะเจอกับใคร’ ‘เขาคิดว่าคนอย่างทิโมธีจะให้ยอมคนง่าย ๆ เหรอ?’ ‘เขาอาจถูกเตะหน้าทันทีถ้าทิโมธีรู้ว่ามีคนที่เขาไม่รู้จักบุกเข้าไปในบ้านของเขา’ ‘แน่นอนว่าทิโมธีจะไม่สามารถทำอย่างนั้นได้เพราะเขานั่งอยู่ในรถเข็น แต่เขามีลูกน้องมากมาย!’ เฮเซลตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นฮาร์วีย์โดดเด่นแบบนั้น เธอดึงเขาลงมาและพูดว่าว่า “ฮาร์วีย์ หยุดเล่นได้แล้ว! “นี่ไม่ใช่เรื่องที่คุณจะแก้ไขได้! “เลิกอวดดีสักทีได้ไหม?!” สตีเว่นชะงักเล็กน้อย เขามองฮาร์วีย์ซึ่งไม่ได้มาทำงานเป็นเวลาสองวันตั้งแต่หัวจรดเท้าและสงสัยว่าทำไมเดนเซลถึงยังไม่ฆ่าเขาอีก ท้ายที่สุดแล้วสตีเว่นไม่ได้นับว่าอยู่ในวงสังคมระดับสูง เพราะฉะนั้นคงจะต้องใช้เวลาอีกนานกว่าเขาจะได้ข่าวว่า