บทที่ 1017

”อื้อ!” เหงื่อเย็นเยียบของฌอนไหลลงมาที่หน้าผากของเขา เขาไม่กล้ากรีดร้องลั่นหรือดิ้นทุรนทุราย เขาพูดด้วยเหงื่ออันเย็นเยียบว่า “ผมจะเอานิ้วของผมไปเป็นอาหารสุนัขหลังจากนี้ที่จบเรื่องแล้วครับ” ฮาร์วีย์ไม่แยแส เขาเพียงมองดูฉากนี้ ฌอนหันกลับมามอง จ้องไปที่พวกอันธพาลคนอื่น ๆ แล้วพูดว่า “พวกแกทุกคนหักนิ้วทิ้งซะ!” วินาทีถัดมา พวกอันธพาลตัวสั่นสะท้าน แต่ก็ยอมทำตามคำสั่ง พวกเขาไม่มีทางเลือก พี่ใหญ่ของพวกเขาดูน่ากลัว ถ้าพวกเขาไม่ทำ พวกเขาอาจจะไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้ ทาร่ามองดูเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา ฮาร์วีย์พูดเพียงประโยคเดียว และพวกนักเลงนั่นก็หักนิ้วตัวเอง ระหว่างรอจนกว่าทุกคนจะหักนิ้วตัวเองเสร็จ ฌอนคุกเข่าลงต่อหน้าฮาร์วีย์และพูดอย่างถ่อมตนว่า “นายท่าน คุณกำลังมองหาที่ตั้งอาคารสำนักงานใหม่ใช่ไหม?” ฮาร์วีย์พูดโดยไม่ปฏิเสธว่า “ใช่ แต่มีใครบางคนขึ้นราคาที่นี่เป็น 777 ล้านดอลลาร์ และยังบอกให้เพื่อนของฉันไปนอนกับเขาก่อนถึงที่เขาขายให้ฉัน” “แล้วคุณกำลังพูดว่า…” “มันขึ้นอยู่กับคุณ” ฮาร์วีย์ไม่สบตา ที่นี่ทำเลค่อนข้างดี แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาต้องซื้อมันภายใต้การบังคับขู่เข็ญแบบ