บทที่ 877

ฟาเบียนและคนของเขาที่เหลือต่างก็ออกไป ก่อนที่จะเดินออกไป ฟาเบียนหันไปหาเมเดลีน “ตะโกนถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือนะครับ ที่รัก ผมจะอยู่ข้างนอก” เมเดลีนรับข้อเสนอ “งั้น ฉันรบกวนคุณเฝ้าเจเรมี่ให้ฉันที” “อื้ม” ฟาเบียนยักไหล่และออกไป ห้องขนาดใหญ่นั่นตกอยู่ในความเงียบสงัด เมเดลีนเดินอย่างมั่นคงไปยังเมเรดิธ เมื่อเธอมายืนอยู่ต่อหน้าของเมเรดิธ เธอก้มหน้ามองไปที่ผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนั้นจากด้านบนเหมือนกับตนเองเป็นราชินี “เธอมีแผนชั่วร้ายอะไรอีก เมเรดิธ? เข้ามาหาฉันพร้อมกับแผนพวกนั้นตอนนี้เลยสิ อย่าเสียเวลามากไปกว่านี้เลย” “ฮื่ม แน่นอนว่า แกคงอยากจะจบเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด แต่แย่หน่อยนะ ฉันจะไม่ปล่อยให้แกทำแน่” เมเรดิธยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปากของเธอขณะที่จ้องไปที่เมเดลีนอย่างมุ่งร้าย “ฉันรู้ว่าฉันจะไม่มีโอกาสทำให้เจเรมี่รักฉันได้อีก แต่ฉันจะบอกกับแกไว้เลยว่าฉันจะไม่ปล่อยให้พวกแกสองคนอยู่อย่างมีความสุขตลอดไปเหมือนกัน” เมเรดิธเย้ยหยันอย่างชั่วร้าย “ฉันได้ซ่อนลูกสาวของแกไว้ในที่ที่จะไม่มีใครหาเจอ ไม่ต้องห่วง ฉันวางอาหารไว้ที่นั่นแล้ว แต่บางทีฉันก็ควรจะบอกเธอว่าหนึ่งในอาหารพวกนั้นถูกเจือด้วยยา