บทที่ 529

ในขณะเดียวกันเมเดลีนก็เชื่อมั่นอย่างแรงกล้าว่า ความจริงเบื้องหลังการหายไปของไดอารี่เป็นผลงานของเมเรดิธ “เมเรดิธ ตอนนั้นเธอเป็นคนขโมยไดอารี่ของฉันไป เธอเห็นเนื้อหาข้างใน และรับรู้ว่าเจเรมี่กับฉันมีความสัมพันธ์กันเมื่อตอนที่เรายังเด็ก เธอเลยแกล้งปลอมตัวเป็นฉัน แล้ววางแผนให้เจเรมี่เชื่อว่าเธอคือ สาวน้อยที่เขาเคยเอ่ยคำสัญญาไว้ในตอนนั้น” หลังจากที่เล่าความจริงทั้งหมดแล้ว ดวงตาของเมเรดิธก็หรี่ลงในทันที เธอไม่ได้แก้ตัวใด ๆ ดังนั้นมันจึงเป็นการยอมรับโดยปริยายแล้ว ในมุมมองของเธอ มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต่อล้อต่อเถียงอีก เพราะเจเรมี่เองก็รับรู้เรื่องนี้แล้ว เมเดลีนกำหมัดแน่น มีแสงอันเยือกเย็นลอดออกมาจากดวงตาที่สวยงามของเธอ “เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ด เธอนี่น่าสมเพชมากนะ” เมื่อได้ยินดังนั้น เมเรดิธจึงเงยหน้าขึ้นด้วยดวงตาที่ประกายไปด้วยความดุดัน และกระแทกกำปั้นของเธอลงบนโต๊ะ “แกพูดอะไรนะ? เมเดลีนแกพูดอะไรออกมา?! แกกำลังเรียกฉันว่า น่าสมเพช อย่างนั้นเหรอ?” “ใช่แล้ว เธอมันน่าสมเพช” เมเดลีนเยาะเย้ยพร้อมกับหัวเราะออกมา “ณ ตอนนี้ เธอควรเข้าใจให้ชัดเจนได้แล้วนะ เกี่ยวกับเหตุผลที่ว่า ทำไมเจเรมี่ถงยอมตามใ