บทที่ 432

เธอหยุดนิ่งอยู่สักพักก่อนที่จะรับโทรศัพท์สายนี้ เสียงแหบแห้งของชายคนหนึ่งดังขึ้นอย่างแผ่วเบา “คุณกลับมาที่บริษัทแล้วเหรอ?” “ไม่ ฉันกลับมาที่ร้านของฉัน” มาเดลีนกล่าวอย่างใจเย็น “คุณไม่ว่างไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณถึงมีเวลาโทรหาฉันได้ล่ะ?” “ผมแค่คิดถึงคุณ” เขาตอบเสียงเบา เสร็จแล้วเขาก็กล่าวเสริมว่า “จริง ๆ นะ” สองคำสั้น ๆ นี้กลับทำให้หัวใจของมาเดลีนเต้นระรัว สายตาของเธอเลื่อนไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ หัวใจของเธอกลับรู้สึกปั่นป่วน “วีล่า คืนนี้ผมอาจจะไม่ได้กลับบ้าน คุณจะคิดถึงผมเหมือนที่ผมคิดถึงคุณบ้างไหม?” มาเดลีนเงียบไปครู่หนึ่งขณะที่เธอฟังคำพูดของเขา เธอนิ่งไปโดยทิ้งเวลาผ่านไปไม่รู้ว่านานแค่ไหน จากนั้นเธอตอบกลับเบา ๆ ว่า “แน่นอน แน่นอนอยู่แล้วที่ฉันจะคิดถึงคุณค่ะ” หลังจากได้รับคำตอบแล้ว เจเรมี่ก็หัวเราะเบา ๆ และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะว่า “ไม่ต้องกังวลนะ ทุกอย่างจะได้รับการแก้ไขในไม่ช้า แล้วเราจะไม่มีวันแยกจากกันอีก” มาเดลีนฟังคำพูดของเจเรมี่ด้วยความรู้สึกว่างเปล่า เธอดึงสติของตัวเองกลับมาแต่ก็พบว่าการโทรได้สิ้นสุดลงแล้ว เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างถูกปิดบังไว้อยู่ และหลังจากปิดคอมพิวเตอร