บทที่ 305

เมเรดิธถึงกับตะลึงและมีความกังวลเล็กน้อยเริ่มก่อตัวขึ้น “ทำไมจู่ ๆ คุณถึงถามฉันแบบนี้ล่ะ เจเรมี่?” “คุณทำมันหายไปเหรอ?” เจเรมี่ถามอย่างเย็นชา “ไม่! มันจะหายได้ไงกัน?!” เมเรดิธมั่นใจทันทีโดยพูดว่า “นั่นเป็นสิ่งที่คุณให้นะ ฉันเก็บมันไว้อย่างดีเลยล่ะ” เจเรมี่จ้องมองเมเรดิธด้วยความสงสัยในดวงตาของเขา “แล้วมันอยู่ไหนกัน?” “... ” เมเรดิธชะงักก่อนจะยิ้มเล็ก ๆ อย่างอ่อนโยน “คุณสงสัยไหมว่าทำไมฉันโหยหาคุณตลอดหลายปีที่ผ่านมา? แน่นอน ฉันเก็บไว้ นั่นคือเหตุผลว่าทำไมทุกสิ่งที่คุณมอบให้ฉันถูกเก็บดูแลไว้อย่างดี ฉันเอามันออกมาให้ดูได้นะถ้าคุณไม่เชื่อฉัน!” ด้วยเหตุนี้ เธอจึงรีบวิ่งออกจากประตูไป ครึ่งชั่วโมงต่อมา เมเรดิธกลับมาพร้อมกับที่คั่นหนังสือขนาดเล็กที่ทำจากใบไม้ในมือของเธอ ใบไม้เป็นของจริง เพราะมันถูกเคลือบระหว่างพลาสติกสองชิ้นทั้งใบและไม่แตกหัก—หลังจากเก็บไว้หลายปีที่ผ่านมา “ดูสิ เจเรมี่” เมเรดิธยื่นที่คั่นหน้าหนังสือให้เขาพร้อมรอยยิ้มหวานบนใบหน้า น้ำเสียงของเธอฟังดูต้องการสื่อความหมาย “ฉันคิดถึงเมื่อก่อนมาก เจเรมี่ เมื่อย้อนกลับไปตั้งแต่ตอนที่ฉันยังเป็นหนึ่งเดียวในใจของคุณ” เจเรมี่เอื้อม